Archeologia mediów

Siegfried Zielinski, uznany za jednego z czołowych medioznawców współczesnych czasów, w swojej książce bada korzenie mediów poprzez koncepcję „an-archeologii”. Jego wcześniejsza praca „Audiovisionen. Kino und Fernsehen als Zwischenspiele in der Geschichte” stała się nieodłączną częścią mediologicznego kanonu, tworząc fundamenty dyskusji o charakterze archeologicznym w dziedzinie mediologii. Zielinski postrzega swoją „an-archeologię” jako przeciwstawienie się oficjalnym narracjom historii mediów, które często skupiają się na wielkich wynalazkach, ignorując te bardziej marginalne czy nawet postrzegane jako dziwactwa.

W książce omawia mniej znane i niedoceniane innowacje, które, choć początkowo traktowane jako niekonwencjonalne, stały się nieodzowne dla rozwoju współczesnych mediów. Zielinski pokazuje, jak te „prehistorie” stanowiły podwaliny dla masowego przekazu XX wieku, analizując ich wkład technologiczny oraz mentalny. Jego prace ukazują, jak marginalizowane koncepcje stały się realnością w dzisiejszej wirtualnej przestrzeni, gdzie maszyny widzenia i słyszenia, łączące magię z nauką, stały się standardem.

Podobnie jak archeolog, Zielinski odkrywa warstwy minionej kultury, łącząc materialną przeszłość z symboliką i utraconymi formami mediowej świadomości. Książka oferuje bogaty zasób przykładów, takich jak latarnia magiczna czy camera obscura, które ukazują, że nowe media wywodzą się z imaginacji dawnych czasów. Tym samym Zielinski podkreśla, że dzisiejsze technologie mają swoje korzenie w fantastycznych wizjach przeszłości.