Antyczna sztuka wojenna. Tom 2

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 roku w Bergen na wyspie Rugia, jest uznawany za pioniera współczesnej historii wojskowości. Zanim rozpoczął studia na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn w 1868 roku, zasłużył się jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku. W 1874 roku podjął się roli nauczyciela Waldemara, syna Fryderyka Wilhelma, co wyznaczyło początek jego zaangażowania w politykę. Od 1882 do 1885 roku był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, a od 1884 do 1890 zasiadał w Reichstagu, intensywnie krytykując pruski rząd, szczególnie w kwestiach dotyczących Polaków i Duńczyków.

W 1885 roku Delbrück objął stanowisko profesora historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie szybko zyskał uznanie za swoje prace. Jako współwydawca Preussischen Jahrbücher od 1883 roku, Delbrück mocno angażował się w jego redagowanie aż do 1920 roku. Jego badania nad historią wojskowości stanowiły kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego często cytował i podziwiał. Delbrück znany był ze swojego innowacyjnego podejścia, które obejmowało dekonstrukcję oraz ponowną konstrukcję teorii związanych z historią sztuki wojennej, co często prowokowało debaty ze współczesnymi mu historykami.

Wśród jego najważniejszych publikacji znajduje się "Historia sztuki wojennej" (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte). Ponadto, napisał wiele prac o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym, takich jak "Die Perserkriege und die Burgunderkriege" (1887), "Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen" (1890), "Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau" (1894), "Bismarcks Erbe" (1915), "Krieg und Politik" (1918) oraz "Die Polenfrage" wydaną w 1894 roku.

Podczas I wojny światowej wdał się w polemiki ze sztabem generalnym na temat ich strategii i jako członek komisji pokojowej podpisał traktat wersalski. Starko sprzeciwiał się idei jakoby Niemcy przegrały wojnę z powodu "ciosu w plecy" zadanego przez Żydów i komunistów, co określano jako Dolchstosslegende. Po przejściu na emeryturę w 1920 roku, Hans Delbrück zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.