Animacja w systemie zależności instytucjonalnych

Animacja społeczno-kulturalna, jako innowacyjny sposób organizacji działań społecznych i kulturalnych, zyskała popularność w Polsce na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Była to reakcja na wcześniejszą, zcentralizowaną strategię rozpowszechniania kultury w czasach PRL. Nowatorskie podejście szybko wzbudziło zainteresowanie zarówno teoretyków, jak i praktyków tej dziedziny, co zaowocowało otwieraniem kierunków studiów związanych z animacją, zmianą nazw instytucji kulturalnych oraz organizacją licznych spotkań, na których dzielono się praktycznymi doświadczeniami i refleksjami teoretycznymi.

W książce autorka bada, jakie czynniki wpłynęły na rozwój tej edukacyjnej strategii w Polsce. Wyniki badań sugerują, że w pierwszej dekadzie transformacji animacja kulturalna rozwijała się w sposób niesprzyjający, przede wszystkim z powodu niewielkiego wsparcia ze strony państwowej polityki kulturalnej. Brak strukturalnego zakorzenienia tej dziedziny oznaczał, że jej rozwój był uzależniony od indywidualnych inicjatyw, a nie od dobrze zaplanowanego procesu profesjonalizacji.

Praca ta stanowi kompendium na temat zmian w polityce kulturalnej oraz w organizacji życia kulturalnego w Polsce po II wojnie światowej, z naciskiem na przemiany związane z transformacją społeczno-kulturową zapoczątkowaną w 1989 roku. W recenzji prof. Tadeusza Aleksandra podkreślono, że szczególną wartością książki jest ukazanie licznych czynników wpływających na rozwój animacji społeczno-kulturalnej w Polsce, zarówno jako stymulatorów, jak i barier.