Andrzej Sapkowski przedstawia. Wiedźmin. Szpony i kły

Minęły trzy dekady, odkąd Wiedźmin, oferujący swoje usługi za trzy tysiące orenów, pojawił się na horyzoncie. W momencie, gdy zawitał do Wyzimy i zatrzymał się w karczmie Pod Lisem, nie był już młodzieniaszkiem. Charakteryzowały go białe włosy, szrama na twarzy oraz niezwykły, nieco złowieszczy uśmiech. Swoją obecność zaznaczył od razu, rozprawiając się najpierw z trzema oprychami, a potem z różnorakimi bestiami, które nie miały prawa istnieć w powierzonym nam świecie.

Biały Wilk później obrał własną ścieżkę, pełną cierni i wyzwań, które jednak przynosiły cenne lekcje. Z odległego Hollywood padają nań zalotne spojrzenia, ale na razie skupmy się na tym, co czerpiemy z wiedźmińskiego konkursu Nowej Fantastyki i superNOWEJ. Powstało jedenaście opowieści inspirowanych przygodami Geralta oraz jego towarzyszek i przyjaciół.

Każdą z tych historii przeczytałem z wielką uwagą, nie ingerując w twórczość autorów. Niektórzy spośród uczestników tej literackiej rywalizacji to wyjątkowo utalentowani pisarze. W niedługim czasie mogą stworzyć własne, niezależne światy, bądź ożywić te już istniejące. Trzymajmy ich twórczość na oku!

W książce znajdziemy takie opowiadania jak: "Dziedzictwo Białego Wilka" autorstwa Marcina Zwierzchowskiego, które pełni rolę wstępu, zwycięskie "Kres Cudów" Piotra Jedlińskiego, "Krew na Śniegu. Apokryf Koral" Beatrycze Nowickiej, "Ironia Losu" Sobiesława Kolanowskiego, "Co Dwie Głowy" Nadii Gasik oraz "Skala Powinności" Katarzyny Gielicz. Dalej znajdziemy "Bez Wzajemności" Barbary Szeląg, "Lekcja Samotności" Przemysława Gula, "Nie będzie Śladu" Tomasza Zliczewskiego, "Dziewczyna, Która Nigdy Nie Płakała" Andrzeja W. Sawickiego, "Ballada o Kwiatuszku" Michała Smyka i "Szpony i Kły" Jacka Wróbla.