A imię jej szeptał wiatr

Książki poruszające temat zdrowia psychicznego to zdecydowanie moje guilty pleasure. Mogłabym czytać je bez końca!

W tej książce poznajemy historię Laury, która od lat zmaga się z traumą. Boi się dotyku, bo ten przywołuje wspomnienia piekła, przez które przeszła. Każdy dzień to dla niej walka – z demonami w jej głowie, które ani na moment nie odpuszczają i przypominają o sobie przy każdej nadarzającej się okazji.

Pewnego dnia Laura poznaje Mira i zaczyna z nim naukę samoobrony w klubie sztuk walki. Wie, że to moment, by spróbować pokonać swoje demony. A Mir wzbudza w niej zaufanie – czuje, że to właśnie z nim chce zacząć tę drogę po własne życie.

Historia Laury niesamowicie mnie poruszyła. Czytałam to ze łzami w oczach i mogłam sobie wyobrazić, jak trudno muszą mieć osoby po takich przejściach. Laura chciała sobie radzić, ale każdy dotyk przywoływał demony i całkowicie ją pochłaniał. Nawet gdy jej głowa mówiła jedno, gdy bardzo chciała uwolnić się od ciężaru, który dźwigała – nie było to takie proste. Nie spodziewała się, że to właśnie Mir okaże się jej ratunkiem.

Spodziewałam się wzruszającej historii o traumie – i dokładnie to dostałam. Choć momentami miałam wrażenie, że akcja kręci się w kółko i Laura nie posuwa się do przodu. Może brakowało mi lepszego poznania się bohaterów? Mir praktycznie od razu coś do niej poczuł i pragnął jej pomóc.

Końcówka totalnie mnie zaskoczyła! Wszystko potoczyło się tak szybko… i chyba nie do końca mi się to podobało. Biorąc pod uwagę traumę Laury, nie spodziewałam się, że jej relacja z Mirem zajdzie aż tak daleko 🤷🏻‍♀️

Ale muszę przyznać, że finał książki był mocny. Autorka zdecydowała się na dwa zakończenia – i to było świetne zagranie. Trauma może pogrążyć nas w mroku, z którego nie będziemy w stanie wyjść. Możemy się poddać. Ale możemy też walczyć, pozwolić sobie na pomoc i małymi krokami wyjść na powierzchnię. To my decydujemy, w którą stronę pójdziemy.

Mimo kilku niedociągnięć – jestem zachwycona tą historią!