Znów to zrobiliśmy

Szczerze mówiąc zaczęłam tę książkę bez większych oczekiwań, bo romans o powrocie do byłego partnera z planu filmowego brzmi jak przepis na dramę, którą już widziałam milion razy. A jednak coś mnie wciągnęło. Może to to całe hollywoodzkie zamieszanie, a może fakt, że Jenny i Tanner mają tę iskrę, której nie da się podrobić. Chociaż przyznam, że momentami miałam ochotę potrząsnąć Jenny tak porządnie, bo to jak ona się zachowuje… nie wiem, czy bardziej niedojrzałe, czy po prostu chaotyczne.

Właściwie od ich pierwszego spotkania na planie wiedziałam, że jej plan o profesjonalnym podejściu to tylko teoria. Widać było jak bardzo ją rusza sama obecność Tannera, nawet kiedy udawała, że jest ponad to. I tu zaczyna się moja rozterka, bo z jednej strony rozumiem ją. Pierwsza miłość, taka która wchodzi pod skórę i zostaje tam na lata. Z drugiej strony, minęło dziesięć lat. Dziesięć. I nadal nie jest w stanie podejść do całej sprawy trzeźwo. Może każdy z nas ma taką osobę w życiu, która potrafi jednym spojrzeniem zburzyć cały nasz zdrowy rozsądek. Ale Jenny momentami przesadzała. A jeśli chodzi o tę słynną „zdradę” sprzed dekady, to serio, wystarczyło zapytać. Dopięłoby się całą historię jedną rozmową.

Z kolei Tanner… no cóż. Typowy gwiazdor, który wie, jaki efekt robi na otoczeniu. Ale jakoś nie potrafiłam go nie lubić. W sumie to najbardziej dorosła postać z całej książki. Trochę ironiczne, biorąc pod uwagę, jak to wszystko się zaczęło między nimi lata temu. Miał swoje wady, pewnie duże, ale jest w nim coś takiego, że czytelnik mimo wszystko mu kibicuje. A przynajmniej ja mu kibicowałam, co trochę mnie zaskoczyło.

Najbardziej męczące były sceny erotyczne. I to nie dlatego, że były złe. Problem w tym, że były co chwilę. Serio. Co stronę miałam wrażenie, że zaraz znów skończą w łóżku albo pod ścianą. I nie żebym była przeciwniczką takich scen, ale tu było tego tak dużo, że zaczynałam je przeskakiwać. Autorka jakby uznała, że skoro to ich powrót po latach, to trzeba iść w totalną intensywność. Tylko że czasem więcej emocji daje jedno spojrzenie niż dziesięć opisów takiej samej sytuacji.

Za to podobały mi się momenty, w których wracali wspomnieniami do tego, jak to wyglądało, zanim wszystko się posypało. Te krótkie przebłyski młodej Jenny i młodego Tannera miały w sobie więcej autentyczności niż cała pierwsza połowa książki. I szkoda, że nie było tego więcej, bo wtedy łatwiej byłoby poczuć ten ciężar ich przeszłości. Zrozumieć, dlaczego ta historia w ogóle ma sens.

Druga połowa jest już lepsza, bo wreszcie coś zaczyna się między nimi wyjaśniać. Trochę nagromadzonej frustracji, trochę dialogów, które faktycznie posuwają ich relację do przodu. Nadal nie jestem fanką niektórych wyborów Jenny, ale przynajmniej zaczęła się zachowywać bardziej jak dorosła kobieta, która próbuje poskładać siebie, a nie jak ktoś uciekający przed rozmową.

Generalnie książka jest do przeczytania raz. Nie wróciłabym do niej, choć nie żałuję, że ją wzięłam na wieczór. Ma swoje minusy, ma swoje plusy, ale jako romans o drugiej szansie działa. Szczególnie jeśli ktoś lubi motyw powrotu do przeszłości i cały ten filmowy klimat, gdzie wszyscy udają profesjonalistów, a tak naprawdę trzęsą się od emocji. Daję jej takie mocne 4/5, bo mimo wad wciągnęła mnie bardziej, niż sądziłam. I mimo że nie wiem, co o niej myślę w stu procentach, to wiem, że skończyłam ją z lekkim uśmiechem. :)