Znajdź mnie

Trudno znaleźć w dziełach współczesnej literatury pięknej książki, która przemówiła do współczesnych odbiorców bardziej poruszająco o naturze miłości niż „Tamte dni, tamte noce” André Acimana. Po raz pierwszy opublikowana w 2007 roku, została okrzyknięta niezwykłym listem miłosnym. Po ponad dekadzie, Aciman powrócił z porywającą kontynuacją zatytułowaną „Znajdź mnie”. Powieść kontynuuje historię ukochanych bohaterów „Tamtych dni, tamtych nocy”, ale tym razem akcja rozgrywa się dwadzieścia lat po wydarzeniach z pierwszej książki.

„Znajdź mnie” zagłębia się w życie Samuela, ojca Elio, i Olivera, szanowanego profesora. Samuel, po rozwodzie z żoną, postanawia opuścić Florencję i przenieść się do Rzymu. To właśnie w Rzymie ponownie spotyka się ze swoim synem, Elio, który nie jest już młodym chłopcem, ale znanym artystą. Elio stał się sławnym pianistą, a jego koncerty zbierają pochwały w popularnych magazynach. Tymczasem akademicka podróż Olivera trwa nawet po jego udanych studiach. Zostaje profesorem na angielskim uniwersytecie i wydaje się mieć uporządkowane życie osobiste. Mija dwadzieścia lat, a losy Samuela, Elio i Olivera splatają się w niezwykłych okolicznościach. Niesamowite jest zdać sobie sprawę z tego, jak szybko minął czas, a jednak ich życie toczy się dalej, a przeznaczenie wciąż kryje dla nich niespodzianki.

„Znajdź mnie” to sentymentalny powrót do postaci, które urzekły czytelników lata temu. Przez tak długi czas fani zastanawiali się, jak potoczą się losy głównych bohaterów powieści „Tamte dni. Tamte noce”. To książka, która emanuje subtelnością, przepełniona wrażliwością. Przeplatające się wątki muzyki, natury czasu i potęgi przeznaczenia tworzą tło dla trzech historii obciążonych ogromnym, ale elegancko subtelnym ładunkiem erotycznym. Jako uznany znawca twórczości Marcela Prousta, Aciman z wprawą zagłębia się w najgłębsze zakamarki ludzkiej duszy i rzeczywistości.

André Aciman jest znanym pisarzem i naukowcem, którego unikalny styl pisania urzekł czytelników na całym świecie. Znany ze swojej umiejętności przeplatania złożonych emocji i zawiłej fabuły, Aciman stał się mistrzem prozy. Osobiste doświadczenia Acimana związane z tęsknotą, nostalgią i poszukiwaniem tożsamości są powracającymi tematami w jego pisarstwie. Styl pisania Acimana jest często określany jako niekonwencjonalny, ponieważ przeciwstawia się on tradycyjnym strukturom narracyjnym i przyjmuje bardziej fragmentaryczne i introspektywne podejście. Jego zdania są starannie dopracowane, a każde słowo dobrane celowo, aby stworzyć żywe i wciągające doświadczenie czytelnicze. Jego proza jest świadectwem jego kreatywnego geniuszu i zdolności do przekraczania granic opowiadania historii.