Zbrodniarze i cudotwórcy

Co przyciąga czytelników do tej książki? Czy to bogactwo faktów minionego stulecia czy wgląd w świat ludzi przed dziejową katastrofą? Szczegóły dotyczące zabójstwa spekulantki walutowej przypominają atmosferę „Zbrodni i kary” Dostojewskiego, lecz w Krakowie sprzed stu lat, w odróżnieniu od Petersburga sprzed półtora wieku, komisarz podał się do dymisji, co czyni tę zbrodnię czymś nieodkupionym, z polityką w tle... Książka eksploruje zarówno geniuszy, jak i potwory. Konflikt między Stanisławem Witkiewiczem a doktorem Andrzejem Chramcem – gdzie dobro wspólne, reprezentowane przez humanistę, ściera się z krętactwem na rzecz prywatnych interesów – pozostaje aktualnym dylematem. „Gdyby Wyspiański miał skrupuły, nie mielibyśmy Wyspiańskiego” – to motto towarzyszy nam, gdy wkraczamy do kancelarii adwokata razem z Herszem Singerem, walcząc o uznanie prawa do ochrony wizerunku, naruszonego przez znakomitego dramaturga. Współcześni artyści, sportretowani przez autora „Zbrodniarzy i cudotwórców”, doskonale wiedzą, że w sztuce bycie uczciwym oznacza bycie autentycznym. Kreują oni nowe światy, w opozycji do przestępców, którzy ograbiają nasz świat. Dynamiczne starcie między potworami a męczennikami, przedstawione w książce Marka Sołtysika, fascynuje i pozostawia trwałe wrażenie.