Zapatrzeni w miłość

Jako ludzie nosimy w sobie naturalny pęd do miłości, nie zaś do walki. Nasze serca niosą głęboką tęsknotę za przyjaźnią, więzią i przynależnością. Nie jesteśmy tylko maszynami biologicznymi nastawionymi na przeżycie, lecz istotami stworzonego do budowania pięknych i szczęśliwych relacji. Kwitniemy w atmosferze, gdzie zaufanie, lojalność, uczucie i prawość są na porządku dziennym. Zanurzamy się w codzienności, angażując się w relacje, chłonąc każdą obietnicę spełnienia, a mimo to ciągle odczuwamy palące pragnienie czegoś więcej.

Jest powód, dla którego jesteśmy tacy, jacy jesteśmy. Nasze wnętrze jest celowo stworzone z szerszym zamysłem — byśmy tęsknili za lepszą rzeczywistością. To jak swoista duchowa amnezja; choć nie pamiętamy dokładnie naszego jestestwa, od czasu do czasu doświadczamy chwil przebłysku — niemal zmysłowego poczucia, że pochodzimy z innej, lepszej rzeczywistości pełnej dobra, prawdy i piękna, którą gdzieś utraciliśmy. Pragniemy odnaleźć utracony Eden, w którym Bóg sprawia, że nasze dusze odczuwają pewne ziemskie przyciąganie. W ten sposób próbuje przykuć naszą uwagę i objawić prawdę o sobie.

Jaki On jest? W każdej prawdziwej przyjaźni, w każdym bezinteresownym czynie, w niewinnym śmiechu, w poczuciu zaufania i bezwarunkowej akceptacji odbijają się Jego cechy.