Wygnani z raju

Adam i Ewa, dotknięci wygnaniem z raju, pozostawili za sobą dziedzictwo bólu, które odcisnęło się na przyszłych pokoleniach. Od momentu tego wydarzenia nikt nie ma możliwości narodzin w idyllicznych warunkach raju. Jeszcze przed przyjściem na świat znajdujemy się w roli wygnanych. Mimo to, nieustannie podejmujemy wysiłki, by stworzyć nasz własny raj — z jakim skutkiem? Wystarczy rozejrzeć się wokół, by dostrzec, że brzemię Adama i Ewy wciąż nas przytłacza, a nasze wysiłki nierzadko okazują się próżne. Jest jednak nadzieja, coś, co może złagodzić te ciężary — jest nią poezja. Nie każda forma poezji przynosi ulgę, lecz ta stworzona przez Marka Skwarnickiego bez wątpienia ma takie właściwości. Choć jako człowiek bywa impulsywny, w swoich wierszach staje się rzecznikiem harmonii. Dąży do znajdowania wewnętrznego spokoju, jednak nie za wszelką cenę. Jego przemyślenia na temat ludzkiego życia często są podszyte głęboką ironią.