Wilczyce. Angielskie królowe

W 1553 roku, kiedy zgasło życie młodego króla Edwarda VI, Anglia stanęła przed bezprecedensowym wyzwaniem wyboru kobiecej głowy państwa. Królestwo musiało zdecydować, która z potencjalnych następczyń powinna objąć tron: Maria, córka Katarzyny Aragońskiej, Elżbieta, córka Anny Boleyn, lub ich kuzynki, takie jak Jane Grey czy Maria, królowa Szkotów.

Nie był to jednak pierwszy raz, gdy w kwestii angielskiego tronu pojawiło się pytanie o kobiecą władzę. Już cztery stulecia przed śmiercią Edwarda VI Matylda, córka Henryka I i wnuczka Wilhelma Zdobywcy, była o krok od przejęcia panowania. Od XII do XV wieku wpływowe kobiety, takie jak Eleonora Akwitańska, Izabela Francuska i Małgorzata Andegaweńska, udowadniały swoje zdolności przywódcze, pod warunkiem, że ich autorytet nie naruszał męskiej dominacji. Ze względu na ich zasługi, jak i kontrowersyjne działania, szybko przypięto im etykietę „wilczyc”.

Książka skrupulatnie przedstawia historie tych kobiet, ukazując paradoks, który spotykał dziedziczki Tudorów. Jak mogło się zdarzyć, że w świecie, gdzie mężczyzna przewodził kobiecie, a król stał na czele całego narodu, majestat władzy został oddany w ręce królowej? Helen Castor opowiada o odważnych władczyniach, które zmieniły bieg angielskiej historii: Matyldzie, Eleonorze z Akwitanii, Izabeli Francuskiej, Małgorzacie Andegaweńskiej i Marii Tudor. Te królowe nie tylko rywalizowały z przeciwnikami politycznymi, ale także walczyły o swoje miejsce przy boku swoich mężów. Ich dziedzictwo położyło fundament pod rządy Elżbiety I, przełamując średniowieczne postrzeganie roli kobiety w sferze władzy. Castor bada, jak w czasach, gdy kobiety były podporządkowane mężczyznom, a król stał na szczycie społecznej hierarchii, możliwe było, że to właśnie kobieta sięgnęła po królewską koronę.