Wichura i wietrzyk. Historia sposobów doświadczania i wyobrażania wiatru

Alain Corbin, znany francuski historyk urodzony w 1936 roku, jest kluczowym przedstawicielem szkoły Annales, odznaczającym się unikalnym podejściem do historycznych badań. Specjalizuje się w analizie literackiego postrzegania zjawisk przyrodniczych, które wykraczają poza tradycyjne ramy historii. Szczególnie interesuje go, jak elementy natury, takie jak zapachy, krajobrazy, wybrzeża, drzewa, cisza, a także wiatr, były odbierane i przetwarzane przez literaturę.

W swojej najnowszej książce, która kontynuuje delikatność i wnikliwość poprzednich dzieł, takich jak "Historia ciszy i milczenia" (wydana przez Wydawnictwo Aletheia w 2019 roku), Corbin zgłębia temat wiatru w literaturze XIX wieku. Sięgając do początków w starożytnych tekstach, takich jak Biblia czy "Odyseja", autor przenosi nas jednak do epoki nowoczesnej, gdzie od końca XVIII wieku zauważa się intensywne próby naukowego uchwycenia istoty wiatru. W tych czasach zrodziło się podejście meteorologiczne, a obecnie wiatr nabiera także wymiaru ekologicznego.

Corbin wnika w te intymne relacje między człowiekiem a naturą, badając jak odkrycia naukowe dotyczące powietrza i jego globalnej dynamiki wpływały na indywidualne doświadczenia egzystencjalne. W literackiej podróży przez XIX wiek sięga po romantyków, takich jak Victor Hugo, oraz późniejszych twórców, jak Jean Giono czy Saint-John Perse. Wiatr w ich dziełach, czy to jako wichura, zefir, czy bryza, staje się metaforą ulotności i przemijania, przypominając, że nasze życie jest eterycznie splecione z wiatrem.