Tuż obok życia

Poezja Anny Pawlikowskiej nosi znamiona starożytności. Jej wiersze tchną archaicznym skupieniem, wymowną refleksją i subtelnym przeżywaniem emocji. Melodię i widowisko jej twórczości buduje ktoś, kto potrafi wnikliwie obserwować, kto ma cierpliwość, aby pozwolić uczuciom przejść przez sito codzienności i nabrać trwałości. Jednak to nie trwałość monumentalna, a raczej ulotna, przypominająca eteryczne istoty, delikatne krajobrazy, przemijające chwile. W tej właśnie ulotności dostrzegam starodawną naturę tych utworów — z umykającej intymności zatrzymują to, co wciąż pozostaje niezmienne. To godność i piękno istnienia, mimo wszystko, podarowane wbrew wszelkiemu prawu przemijania, które jednak zdarzają się. Tego rodzaju kontemplacja, odczuwanie, owa intensywność i widoczność obrazów wymaga siły serca. Czy potrafimy docenić powagę i trwałość rzeczy, które choćby chwilowo zdają się nie istnieć?