Trzynaście krzeseł

Jack, przyciągnięty subtelnym światłem przenikającym przez zasłony okna na piętrze, wkracza do tajemniczego, opuszczonego domu. Kiedyś słyszał o tym miejscu dziwne historie, nieprawdopodobne opowieści, które jednak na tyle zakorzeniły się w jego myślach, że nie mógł się od nich uwolnić. Teraz stoi tuż przed drzwiami, zza których dobiegają przytłumione głosy, zastanawiając się, czy odważyć się wejść, czy raczej uciec. Ostatecznie chłopięca ciekawość bierze górę - Jack jest bowiem niezwykle dociekliwy. Przekraczając próg, odkrywa w jednym z pokoi dwanaście osób siedzących wokół dużego, owalnego stołu. Towarzyszą im palące się świece. Choć waha się przez chwilę, przyjmuje zaproszenie do ich kręgu, zajmując trzynaste krzesło. Rozgląda się ostrożnie w przyćmionym świetle, gotowy do ucieczki, jeśli zajdzie taka potrzeba. Grupie przewodzi niski, blady mężczyzna, który po kolei wywołuje każdą osobę, by ta opowiedziała swoją historię. Historie te przypominają ludowe legendy, miejskie opowieści, a niekiedy odnoszą się do współczesnych zdarzeń. Wszystkie są jednak pełne duchów - mroczne, niepokojące, budzące grozę w sercu.

Proces fabularny książki złożony jest z wielu etapów i opiera się na koncepcji opowieści w opowieści, co wzmacnia poczucie tajemniczości, pozwalając czytelnikowi zagłębiać się w kolejne warstwy narracji, nie wiedząc, co owe przyniosą. Każda zawarta w książce historia to tzw. "scary stories" i "campfire stories", opowieści mrożące krew w żyłach, idealne do snucia po zmierzchu. Odwołują się do powszechnie znanych lęków oraz motywów znanych z baśni i literatury - nawiedzone domy, zwierzęta-duchy, zmarli wymierzający sprawiedliwość zza grobu, duchy poszukujące swoich własności, nadprzyrodzone interwencje pomagające słabszym, potępienie złych czynów, kara za lekceważenie przepowiedni oraz nieodwracalność przeznaczenia.

Podczas lektury czytelnikom towarzyszy poczucie niepokoju i niepewności, które mimo swego mrocznego charakteru bardziej fascynują niż przerażają.