The Science of Temptation

„Czy istnieje coś potężniejszego od świadomości, że posiada się umiejętność kierowania czyimś umysłem?”

Briana zaczyna nowy rok akademicki. Jest ambitną studentką psychologii, prowadzi koło naukowe, interesuje się tematyką i nie posiadała większych problemów. Aż do pierwszego wykładu z psychopatologii. Spodziewała się starej wykładowczyni, która owszem była denerwująca, ale zamiast niej pojawia się profesor Easton… 13 lat starszy od niej, a osiągnął już niespodziewanie wiele. Surowy, tajemniczy, wkurwiający i… cholernie seksowny. I wybuchowo skomplikuje życie dziewczyny.

Dlaczego po nią sięgnęłam? Bo jestem studentką psychologii i musiałam przeczytać smuta w tej tematyce. Poza tym… ciekawe motywy takie jak forbidden love, enemies to lovers, age gap… no kocham. No i jak widzicie, nie zawiodłam się – pomimo przeczytanych później wielu negatywnych recenzji.

Pierwsza rzecz, która mnie wciągnęła, to ciągłe przepychanki między Brianą a Reedem. Dodawały pikanterii i dreszczyku emocji i ciężko było się przez nie od książki oderwać. Czytelnik cały czas zastanawia się na co szanowany profesor może sobie pozwolić… och, nie może. Ale to go nie powstrzymuje.

„Udowodnij mnie i sobie, że toczona przez nas walka od samego początku miała dwóch żałosnych przegranych.”

Mimo, że książka była dość schematyczna, jeśli ktoś czyta lub ogląda dużo tytułów w tym klimacie, to i tak dobrze się czytało. Bardzo podobały mi się psychologiczne wstawki, chociaż nie wszystkie może były zgodne z rzeczywistością, ale… cóż może jestem mało wymagająca, ale książki czytam po to, żeby od rzeczywistości uciec, a nie narzekać na autora za fantazje czy naginanie rzeczywistości, które wydaje mi się całkiem uzasadnione przy pisaniu powieści.
Książkę czytało się naprawdę szybko, podobały mi się też wstawki z języka szwedzkiego (które na szczęście były tłumaczone). I chociaż nie przepadam za narracją pierwszoosobową, to tutaj ona pasowała idealnie. Pojawiało się rzeczywiście dużo przekleństw, jednak mnie nie raziły one w oczy (środowisko psychologów bardzo dużo przeklina). A sceny łóżkowe opisane były w nieprzesadzony i nieżenujący sposób, jak to się często zdarza, więc zdecydowanie na plus.

Trochę zgrzytał mi brak większej głębi w bohaterach. Myślę, że książka mogłaby być jeszcze dłuższa, abyśmy lepiej poznali Reeda i Brianę, bo tak naprawdę śledzimy tylko jedną konkretną historię i sytuację, w której się znajdują. Jednak jest jeszcze druga część… znacznie dłuższa i po tym jak pierwsza się skończyła, zdecydowanie zaraz po nią sięgam.

„Jakby wymazanie z pamięci dotyku diabła faktycznie było takie łatwe.”

Ta książka była po prostu WOW.

Spodziewałam się bardziej jakiegoś slow burn czy ogólnie długo rozwijającej się akcji, a zostałam zaskoczona bardzo dynamiczną fabuła, która wciągnęła mnie od pierwszych stron.

Samo to, że pierwsza scena erotyczna między naszymi bohaterami pojawiła się już na setnej stronie mnie bardzo zaskoczyło, jednak nie narzekam.

Z Brianą sądzę, że mogłabym się zaprzyjaźnić, wydaje się mega ciekawą i przyjemną osobą, chociaż czasami denerwowało mnie jej zachowanie.

Od Reeda za to spodziewałam się więcej tajemniczości i rozczarowałam się tym, jak szybko ta dwójka się ze sobą spiknęła. (chociaż może tylko mi się wydawało, że było to szybko, bo przeczytałam większość książki na jednym posiedzeniu, nie potrafię tego ocenić)

Zakończenie też trochę zakręciło mi w głowie, bo kompletnie nie byłam przygotowana na taki cliffhanger!

Sam opis wykładów i zagadnień z psychopatologii mi się podobał i jak dla mnie mogłoby być tego jeszcze więcej.

Zdecydowanie sięgnę po drugi tom, bo jestem niesamowicie ciekawa jak to się dalej potoczy.