Szafa gra

Szósty tom z serii "Utwory powojenne" autorstwa Stefana Wiecheckiego, znanego jako Wiech, zawiera felietony pisane w latach 1953-1954. Wiech, powszechnie uznawany za mistrza opisującego charakter warszawskich ulic, znów zachwyca swoim niebywałym talentem obserwacyjnym. Słynie z umiejętności wplatania subtelnego humoru w swoje teksty, co czyni je nie tylko zabawnymi, ale i przepełnionymi życiową mądrością. W swoich opowiadaniach Wiech nie unika gry z cenzurą, co dodaje jego twórczości dodatkowego napięcia i kontekstu historycznego.

Wiechecki to prawdziwy ekspert od warszawskiej gwary, choć sam utrzymywał, że jedynie wiernie ją odtwarza, dbając jedynie o jej lekkie wypolerowanie i nienaganną formę. Jego książki charakteryzują się wyjątkowym oddaniem kolorystyki językowej ulicy, mimo iż unika w nich wulgaryzmów charakterystycznych dla podwórek stolicy. Opowiadania Wiecha wyróżnia także ostra krytyka społecznych wad, takich jak skłonność do pijaństwa czy awanturnictwa.

Michał Choromański oceniał Wiecha jako jednego z najlepszych współczesnych polskich pisarzy, podkreślając jego nieograniczoną kreatywność i unikalną postawę moralną. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska komplementowała go, zwracając uwagę na dowcipne, a jednocześnie wzruszające podejście do pisania, zaś Antoni Słonimski doceniał, że jego twórczość, choć z założenia lekka, osiąga poważne artystyczne sukcesy. Wiech pozostaje niezaprzeczalnie barwną postacią literacką, której felietony wciąż przyciągają uwagę dzięki swemu oryginalnemu stylowi i spostrzegawczości.