Syryjskie Hymny o Maryi

Twórczość św. Efrema (ok. 306-373) oraz jego duchowego ucznia Jakuba z Sarug (451-521) stanowi istotny element poezji syryjskiej, głęboko osadzonej w biblijnych naukach. W tamtych czasach wierzono, że żadne słowa nie są w stanie w pełni oddać istoty niezrozumiałego Boga, dlatego używano obrazów z Biblii, wyjaśnianych w sposób alegoryczny, pełen symboliki i wyjątkowych skojarzeń. Poezja ta ukazuje zachwyt nad Wcieleniem Syna Bożego, a także nad dziewictwem i macierzyństwem Maryi. W hymnach Efrema Maryja jawi się jako postać pełna nadzwyczajnej piękności i świętości. Święty przyrównuje jej czystość do absolutnej nieskazitelności Chrystusa, co uważa się za zwiastun nauki o Niepokalanym Poczęciu. Z kolei w pracach Jakuba z Sarug odkrywamy uznanie dla Bożej dobroci oraz piękna świata, jak również przekonanie, że uwielbienie tajemniczej istoty Boga jest o wiele bardziej na miejscu niż jej dociekliwe analizowanie. Obie te postacie odegrały ważną rolę w rozwoju kultu maryjnego w Kościele.