Świt, który nie nadejdzie

Szeroki wybór beletrystyki na rodzimym rynku każe poważnie się zastanowić nad planowaniem czytania, nie ma nic gorszego niż nowo kupiona książka, która po paru stronach rozczarowywuje. Kryminał osadzony w czasach przedwojennej Warszawy brzmi nieco egzotycznie dla mnie osobiście, pewnie z uwagi na fakt, że częściej czytam romanse - dlaczego zatem zdecydowałam się sięgnąć po “Świt, który nie nadchodzi”? odpowiedz zamieszam poniżej!

Ernest Wilmański, były pięściarz, w poszukiwaniu nowego życia przyjeżdża do Warszawy. Chce on zakończyć poprzedni etap i rozpocząć wszystko na nowo. „Warszawa kojarzyła się Wilmańskiemu z rajem utraconym. Być może wynikało to z tych wszystkich nadziei, które rozbudzono kilka lat temu.” Niestety, już pierwszego dnia znajduje się w złym miejscu oraz w złym czasie, wplątując się tym w szereg coraz bardziej skomplikowanych relacji warszawskiego półświatka. W świecie, w którym żyje bohater nic nie jest proste, a nawet najdrobniejsze przewinienie prowadzące do utraty zaufania, może doprowadzić do tragedii. Co z tym wszystkim mają wspólnego charakterystyczne dla niego czarne rękawiczki? Główny bohater Ernest Wilmański jest człowiekiem skrytym, lecz rzekłabym również – nieco ironicznym. Dla wielu ludzi jest on osobą nieprzeniknioną. Eliza Zarzeczna, młoda kobieta, która dostała pracę w żeńskim oddziale Policji Państwowej, jest jedną z postaci, wobec których mam mieszane uczucia. Jest ona osobą zawziętą, lecz jak na stróża prawa, zbyt wolno kojarzącą fakty. Być może tkwi w tym pewien urok, o ile w powieściach Remigiusza Mroza można to tak ująć, jednak ja nie jestem do tego zbytnio przekonana. Wraz ze swoją dość osobliwą partnerką Salomeą Kier, starają się wypełniać przeznaczone im obowiązki służbowe. Zostają one wplecione w losy „Wołyniaka”, a sama Zarzeczna nie potrafi go do końca rozgryźć. „Mężczyzna ten wydawał jej się pełen sprzeczności i był zbyt enigmatyczny, by go przejrzeć.” Podoba mi się fakt, iż autor zdecydował się bardziej poszerzyć relacje międzyludzkie i ukazał ten wątek w powieści. Można również zauważyć wiele niedomówień między bohaterami. Cała powieść jest dopracowana od ogółu do najdrobniejszego szczegółu, a fakt, iż pochłonęłam ją jednego dnia może być idealną opinią mówiącą sama za siebie. „Eliza pomyślała, że być może kiedy duch opuszcza ciało, zostawia za sobą ciężar tego wszystkiego, co wiązało się z trudami życia doczesnego.” Dość łatwo można zatracić się w losach „Wołyniaka” i przestępczym świecie Banników, gdzie nigdy nie można być pewnym co się wydarzy, ani czy będzie to druga szansa lub ostateczny koniec. „Ty nic nie wyniesiesz, ciebie za to wyniosą w trumnie.” Remigiusz Mróz wprowadza nas w świat zupełnie odbiegający od dzisiejszych standardów, w którym mafia w istocie to nie tylko banda narkomanów, bydło bez celu walczące ze społeczeństwem. Choć od dawna wiadomo, iż zbrodniarze, czy seryjni mordercy to przeważnie ludzie naprawdę inteligentni, nie wszyscy potrafią rozpoznać na czym opiera się prawdziwy sukces, a ten opiera się na szacunku. To właśnie można zauważyć w powieści „Świt, który nie nadejdzie”. Długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki – za długo. Nie sądziłam, że powieść historyczna z wątkiem kryminalnym tak bardzo mnie zainteresuje.

Po raz kolejny Remigiusz Mróz mnie nie zawiódł i z chęcią przeczytam inne powieści autora w takim stylu, przede mną wciąż Chyłka i Zordon, widziałam kilka odcinków serialu, co prawda osadzony jest on we współczesności, jednak z autorami ulubionych książek jest tak, że często cenimy ich za pomysły i styl, a obu tych przymiotów Mrozowi nijak odmówić- nie można:-)

Podchodziłam do tej książki ze sporą dozą nieufności, ponieważ spodziewałam się tego, że świat przedwojennej Warszawy zupełnie mnie nie zachwyci. Nigdy nie interesowałam się szczególnie historią, a kontekst wydaje się tu pożądany, wszak świat przez ostatnie sto lat mocno się zmienił. Remigiusz Mróz po raz kolejny udowadnia, że potrafi zrobić solidny reaserch, a wrodzony talent pozwala niemal bezwiednie przenieść się w czasie i zobaczyć Warszawę…. zanim postawiono na jej środku Pałac Kultury i Nauki.

Remigiusz Mróz idealnie wykreował obraz miasta, stworzył mocnych bohaterów i zadbał o szczegóły, na które w pierwszej chwili nie zwracalibyśmy w ogóle uwagi. Dodały one charakteru tej pozycji. Przykładem może być dźwięk przejeżdżającego tramwaju, który sprawił że poczułam się jakbym była w środku całej akcji. Na pochwałę zasługuje także język, który jest rewelacyjnie dopasowany do epoki. Ciężka rola kobiet, zła sytuacja mieszkaniowa i do tego mafijne porachunki - wszystko sprawiło, że kartki przelatywały mi między palcami. To zresztą charakterystyczne dla autora, bez względu na to, gdzie osadza akcję swoich książek, czytelnik ma wrażenie, że już to miejsce widział, zna je i jest ciekaw co się wydarzyło. Jeśli szukacie dobrej książki na wiosenne, chłodne wieczory, to “Świt, który nie nadejdzie” będzie doskonałym wyborem, choć was akurat jak i mnie, świt z ów książką w dłoniach może nieraz zaskoczyć;-)

Na koniec cytat, który być może nie stanowi nowego credo dla współczesnego pokolenia, ale przypomina o prostej prawdzie, starej jak świat, która niekiedy wydaje się aż nadto…. prosta i krótką droga do szczescia;-)

„Czasem najprostsze rozwiązanie jest tym właściwym.”

Z kryminałami jest tak, że albo wciągają od razu bez pamięci, albo po kilku kolejnych stronach czujesz, że nic z tego nie będzie. Zaletą powieści Remigiusza Mroza jest akcja rozpoczynająca się już od pierwszej strony. Brak tu zbędnego , ciągnącego się przez dziesiątki stron wstępu, który nie wpływa korzystnie na odczucia czytelnika. Jasno, konkretnie i bez nudzenia. I to jest to czego szukają miłośnicy kryminałów!

Przedwojenna Warszawa rozbrzmiewała nutami największych gwiazd tj. Hanna Ordonówna czy też Eugeniusz Bodo, albo Mieczysław Fogg! Gdy w umysłach rządziła scena, przez oczy innych przenikał parszywy głód władzy. Niespisane układy podzieliły warszawskie dzielnice, nadając każdej wyraźny mafijny przydział. Polski Al Capone w postaci Taty Tasiemki dowodził gangiem na wolskim Kercelaku, a słynny doktor Łokietek kontrolował praski Nowy Port. Właśnie ten nieprawny podział stolicy obrał sobie na cel Mróz i powieścią "Świt, który nie nadejdzie" nadał dawnym warszawskim ulicom absolutnie gangsterskiego charakteru.
Ernest Wilmański, niegdyś wileński gangster, przybywa do Warszawy, by rozpocząć nowe życie. Szybko jednak okazuje się, że nie jest tak łatwo odciąć się od przestępczego świata i ciemnej strony własnej osobowości. Bohater wstępuje więc w szeregi mafii Banników, niezachwianą pewnością siebie zyskując przychylność jej szefa. Z gracją wytrawnego gracza zdobywa szersze wpływa, a co za tym idzie, także wielu wrogów.
W tym samym czasie w mieście zostaje powołany oddział żeńskiej policji. Jedna z policjantek - Eliza Zarzeczna postanawia bliżej przyjrzeć się działaniom Banników. W niedługim czasie zostaje uwikłana w skomplikowaną sieć zależności i nie do końca świadomie zaczyna uczestniczyć w podwójnej grze. Co więcej, jej relacja z Wilmańskim, prawą ręką gangsterskiego bossa, przeradza się w prywatną sympatię, która znacząco komplikuje całą sprawę.
Nie ukrywam, że nie raz zostałam zaskoczona rozwojem wypadków. Kiedy już wszystko wskazywało, że zdarzy się to, a nie co innego, wszystko się odwracało. Już po kilku razach wiedziałam, że tu niczego nie można być pewnym.
To co, oprócz losów Ernesta, podobało mi się najbardziej, to sposób, w jaki autor przedstawił losy bohaterów na tle przedwojennej Warszawy. Opisy dotyczące ludności, miejsc i sytuacji panującej w stolicy, sprawiły, że faktycznie czułam, jakbym przeniosła się do czasów XX-lecia międzywojennego.

"Świt, który nie nadejdzie" to książka, która nie tylko daje czytelnikowi dobrą zabawę przy świetnej lekturze, ale również zawiera walor edukacyjny - ilu z was miało przed oczami przedwojenną Warszawę? Według planów Nazistów, stolica naszego kraju miała zostać zniszczona w 90%, pozostała część ludności miała pracować dla okupanta. tych planów w całości nie udało się zrealizować na szczęście, niemniej pokolenie naszych rodziców nie wie jak wyglądała stolica choćby w okresie międzywojennym. Warto docenić starania Mroza w przedmiocie określenia tej bliskiej, acz już nieznanej i może nawet trochę zapomnianej rzeczywistości, która brutalnie przerwała napaść nazistowskich Niemiec. polecam:-)

Podchodziłam do tej książki ze sporą dozą nieufności, ponieważ spodziewałam się tego, że świat przedwojennej Warszawy zupełnie mnie nie zachwyci. Nigdy nie interesowałam się szczególnie historią, a kontekst wydaje się tu pożądany, wszak świat przez ostatnie sto lat mocno się zmienił. Remigiusz Mróz po raz kolejny udowadnia, że potrafi zrobić solidny reaserch, a wrodzony talent pozwala niemal bezwiednie przenieść się w czasie i zobaczyć Warszawę…. zanim postawiono na jej środku Pałac Kultury i Nauki.

Remigiusz Mróz idealnie wykreował obraz miasta, stworzył mocnych bohaterów i zadbał o szczegóły, na które w pierwszej chwili nie zwracalibyśmy w ogóle uwagi. Dodały one charakteru tej pozycji. Przykładem może być dźwięk przejeżdżającego tramwaju, który sprawił że poczułam się jakbym była w środku całej akcji. Na pochwałę zasługuje także język, który jest rewelacyjnie dopasowany do epoki. Ciężka rola kobiet, zła sytuacja mieszkaniowa i do tego mafijne porachunki - wszystko sprawiło, że kartki przelatywały mi między palcami. To zresztą charakterystyczne dla autora, bez względu na to, gdzie osadza akcję swoich książek, czytelnik ma wrażenie, że już to miejsce widział, zna je i jest ciekaw co się wydarzyło. Jeśli szukacie dobrej książki na wiosenne, chłodne wieczory, to “Świt, który nie nadejdzie” będzie doskonałym wyborem, choć was akurat jak i mnie, świt z ów książką w dłoniach może nieraz zaskoczyć;-)

Na koniec cytat, który być może nie stanowi nowego credo dla współczesnego pokolenia, ale przypomina o prostej prawdzie, starej jak świat, która niekiedy wydaje się aż nadto…. prosta i krótką droga do szczescia;-)

„Czasem najprostsze rozwiązanie jest tym właściwym.”