Superobfitość

Od lat uczono nas, że zwiększenie liczby ludności prowadzi do wyczerpywania się zasobów. Przykładowo, w szeroko dyskutowanym raporcie z 2021 roku podano, że szybko rozwijająca się populacja świata zużywa zasoby naturalne Ziemi w zastraszającym tempie, prowadząc do sytuacji, w której obecnie potrzebujemy 1,6 naszej planety, aby zaspokoić globalne zapotrzebowanie, a w 2030 roku możemy potrzebować aż dwóch planet. Czy jednak rzeczywiście tak jest?

Marian Tupy i Gale Pooley, analizując ceny setek surowców oraz dóbr i usług na przestrzeni ostatnich dwustu lat, pokazują, że w miarę wzrostu populacji zasoby stawały się bardziej dostępne. Szczególną uwagę poświęcili oni analizie cen czasowych, które odzwierciedlają ilość czasu, jaką ludzie muszą przeznaczyć na zarobienie na konkretne produkty.

Odkrycia Tupy'ego i Pooley'a były zaskakujące: zasobów przybywało szybciej niż ludzi. Zjawisko to nazwali superobfitością i zauważyli, że przeciętny nowy człowiek przynosił więcej wartości niż konsumował. Zależność ta, choć na pierwszy rzut oka nielogiczna, jest jednak prawdziwa!

Dlaczego tak się dzieje? Większa liczba ludzi oznacza więcej pomysłów. Te idee są poddawane próbom na rynku, który wyróżnia te wartościowe. Wynikiem jest proces innowacyjny, który rozwiązuje problemy niedoborów, wzmacnia rozwój gospodarczy i poprawia jakość życia.

Jednak sama duża populacja nie wystarczy do utrzymania stanu superobfitości. Przykładem są Chiny i Indie, które borykały się z biedą, zanim nie wprowadziły reform gospodarczych w stronę kapitalizmu. Kluczowe dla innowacji jest zapewnienie wolności myślenia, wypowiadania się, publikacji, zrzeszania się, a także możliwość kwestionowania i niezgody z powszechnym stanowiskiem. Ważna jest też swoboda oszczędzania, inwestowania, handlowania i osiągania zysków. Innymi słowy, konieczna jest wolność.