Stolik dla dwojga

Najnowsza książka Amora Towlesa to literacka uczta w krótkiej formie-zbiór kilku opowiadań, które z pozoru lekkie i pełne błyskotliwego humoru, w rzeczywistości dotykają głębokich tematów ludzkiej natury, relacji międzyludzkich i przypadkowości losu. Autor ma talent do kreślenia bohaterów, którzy mimo swojej pozornej zwyczajności intrygują. Pokazuje ich marzenia, rozczarowania, próby dostosowania się do świata, który nie zawsze spełnia oczekania.

Zbiór otwiera (Kolejka)opowieść o Irinie i Puszkinie, którzy przybywają do Nowego Jorku z rewolucyjnej Rosji, próbując odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jest też niedoszły pisarz i antykwariusz (Ballada o Timothym Touchetcie), który całe życie wierzył, że talent to klucz do sukcesu, by ostatecznie przekonać się, że talent to jedno, ale życie pisze własne scenariusze. Poznajemy również Jerry’ego, który utknął na lotnisku i dał się wciągnąć w rozmowę z nieznajomym(Hasta luego). Zaskakującą lekcję otrzymuje Nel (I will survive), gdy przypadkiem odkrywa tajemnicę swojego ojczyma. W tym czasie Tommy i Mary (Szmulger) zdają się cieszyć beztroską atmosferą piątkowych koncertów muzyki klasycznej, choć pod całą tą otoczką kryją się niewypowiedziane emocje. Z kolei Percival Skinner (Fragment DiDomenica)uświadamia sobie, że posiadany przez niego cenny, renesansowy przedmiot skrywa wartość nie tylko materialną, ale i emocjonalną. Zbiór zamyka opowieść o Evelyn, znanej z „Dobrego wychowania”, która przybywa do Los Angeles, gdzie odkrywa iluzoryczność i intrygi Fabryki Snów.

Towles pokazuje, jak jeden gest, jedno spotkanie czy niepozorne decyzje, mogą wpłynąć na losy człowieka. A wszystko to robi z wdziękiem i lekkością, ale pod powierzchnią zawsze kryje się coś więcej-pewna nostalgia, refleksja, czasem gorzka prawda o ludzkiej naturze. Niektóre opowiadania zostaną ze mną na dłużej, inne pewnie z czasem zbledną w pamięci, ale całość to piękna mozaika. Dla mnie to książka, którą się powoli smakuje, nie pochłania. Można przeczytać ją na raz, ale chyba lepiej dozować ją sobie powoli, pozwalając, by każde opowiadanie wybrzmiało w pełni.