Starcie Polski. Wrzesień 1939

Wrzesień 1939 roku stał się synonimem całkowitego upadku. Polska, pozostawiona przez aliantów bez wsparcia, nie była w stanie stawić czoła agresji zarówno od zachodniego, jak i wschodniego sąsiada. Choć jej samotna obrona miała jedynie symboliczny wymiar, to właśnie w tym kontekście można mówić o jej ponadczasowym sukcesie. Pomimo klęski państwowości, Polacy nie dali się przekonać ideologiom najeźdźców i nie uznali ich argumentacji za uzasadnioną.

Wrzesień 1939 roku ujawnił również nieudolność elit II Rzeczpospolitej, które nie były w stanie zawrzeć skutecznych sojuszy militarnych ani zabezpieczyć granic przed oczywistymi zagrożeniami ze strony wrogich sąsiadów. Największym wyzwaniem okazało się jednak zapanowanie nad wewnętrznymi podziałami w wielonarodowym kraju, w którym mniejszości narodowe powinny odgrywać równorzędną rolę, aby wspólnie bronić ojczyzny.

Na zachodnich terenach Polski część obywateli spoglądała przychylnie na III Rzeszę, podczas gdy na wschodzie z sympatią patrzono na ZSRR. Dopiero z biegiem czasu zrozumieli oni prawdziwą naturę okupantów. Okres od sierpnia do października 1939 roku był dla Polski, Europy i świata wyjątkową lekcją. Czy została ona w pełni zrozumiana?