Stara Akademia Platona. W początkach epoki hellenistycznej (ostatni okres)

W późnym okresie działalności Akademii można zaobserwować dwie główne nurty. Pierwszy z nich to kontynuacja badań nad światem przyrody przez pryzmat matematyki, czego przykładem są dzieła Euklidesa i Eratostenesa. Drugi nurt to dogłębne badanie ludzkiego istnienia, szczególnie w kontekście etyki oraz dążenia do optymalizacji życia, co miało prowadzić do osiągnięcia szczęścia i zadowolenia. Te zmiany były odpowiedzią na nowe wyzwania, jakie stanowiła hellenistyczna era, zapoczątkowana po podbojach Aleksandra. Grecy stanęli przed potrzebą przystosowania się do nowej rzeczywistości, gdzie utrzymanie dotychczasowego stylu życia stało się niewykonalne. Filozofowie różnych szkół filozoficznych, w tym Akademia, podjęli próbę znalezienia odpowiedzi na te wyzwania. Członkowie Akademii, tacy jak Polemon, Krates i Krantor, próbowali stworzyć własne rozwiązania, łącząc dziedzictwo Platona z dialogiem z innymi szkołami filozoficznymi. Ta książka kontynuuje analizy dotyczące początkowej fazy działalności Starej Akademii Platona, znanej także jako późna działalność Platona i jej oddziaływanie.