Skarby w spodniach

Wiech to postać, która nieprzerwanie przyciąga uwagę już czwartego pokolenia Polaków. Jego twórczością zachwycali się niegdyś nasi dziadkowie i rodzice, a dziś również dzieci i wnuki nie mogą się oprzeć jego urokowi. Jego opowiadania przedwojenne przynoszą nie tylko salwy śmiechu, ale także wywołują dreszcze. Ich wysoka jakość jest niezmiennie ceniona. Wiech zdobył reputację pisarza najwierniej oddającego warszawski klimat - eksperta, a może współtwórcę miejskiej gwary. Sam jednak mówił, że stara się jedynie wiernie ją odtworzyć, czasem nadając jej nieco elegantszą formę. W jego książkach nie znajdziemy wulgaryzmów, jak choćby znanego warszawskiego przekleństwa, niemniej jednak oddają one w niezwykły sposób barwy języka warszawskich ulic. Jego opowiadania pełne są także krytycyzmu, z odwagą wytykającego nasze przywary, takie jak pijaństwo czy awanturnictwo.

O jego kunszcie literackim pisał Michał Choromański, uznając Wiecha za jednego z najlepszych współczesnych pisarzy polskich, pełnego niekończących się pomysłów, który wyróżnia się szczególną postawą moralną. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska dodawała, że Wiech, choć pełen humoru, nigdy nie jest złośliwy, a jego teksty bywają wzruszające. To pisarz, którego felietony są owocem wnikliwych obserwacji, oryginalnej i twórczej pracy.

Antoni Słonimski wyraził swoją opinię, stwierdzając, że woli książki z niepoważnymi zamierzeniami, które osiągają poważne rezultaty, niż te z poważnymi zamierzeniami, ale niepoważnymi osiągnięciami. Obecny tom zawiera około 250 utworów, które początkowo drukowano anonimowo na ostatnich stronach dziennika "Ekspres poranny" w latach 1930-31. W przeważającej części koncentrują się one na tematyce żydowskiej.