Rządy wilków. Dylogia Nikolai. Tom 2

<p>Bardugo znów przeszła samą siebie! Nie spodziewałem się, że nowa seria tej autorki, tak bardzo mi się spodoba, szczególnie, że poprzednia książka z opowieści o Nikołaju Lancovie, nie porwała mnie tak bardzo. "Rządy wilków" to jednak książka wspaniała, która pod każdym względem przewyższa “Króla z bliznami”, ale też sprawia, że wiele z rzeczy, które się pojawiły w pierwszym tomie ma o wiele głębszy sens.</p><p>Pewnie wielokrotnie będę powtarzał się w tej recenzji, ale bardzo mi się podoba styl pisania Leigh Bardugo. Poprzez opisy jest w stanie wspaniale zbudować świata i postaci,tak, że wydają się być naprawdę żywe. Potrafi ona sprawić, że wszystko (nawet pozornie najnudniejsze rzeczy) jest na tyle wciągające, by czytelnik był zaangażowany. Ta książka jest na to idealnym dowodem. Całkiem sprawnie nadrabia nieco wolniejsze tempo Króla z bliznami i dostarcza bardzo satysfakcjonujące i porywające zakończenie krótkiej serii, które jest pełne napięcia, tajemnicy i rozrtwki.. Biorąc pod uwagę długość tej książki (w porównaniu do poprzednich), Bardugo mogłaby spokojnie z tych dwóch książek stworzyć trylogię. Z pewnością byłoby to możliwe z tym, jak wiele działo się w tej książce.</p><p>Historia rusza z kopyta, tam gdzie skończyła się w irytującym clifhangerze “Króla z bliznami”. Już na początku w historii pada kilka zaskakujących wydarzeń i twistów, przez szczerze nie wiedziałem, do czego będzie ta historia dążyć. Trochę trudno powiedzieć tu cokolwiek bez spoilerowania, więc poprzestanę na stwierdzeniu, że na fanów książek Bardugo czeka kilka miłych niespodzianek. Podobnie jak w przypadku Króla z bliznami, ponad połowa książki orbituje wokół Zoi: To ona jest zdecydowanie główną bohaterką “Rządów wilków”, a nie Nikołaj Lancov. Ale nie narzekam, bo stała się jedną z moich ulubionych postaci w Grishaverse, choć momentami autorka przesadzała z nadmiarem mocy, jaką dysponuje. Ponura natura Niny nie ulega większej zmianie i myślę, że Bardugo nie chce sprawić, by jej postać wydała się płytka, każąc jej szybko otrząsnąć się po stracie Matthiasa. Zdecydowanie mam nadzieję zobaczyć ją w przyszłych książkach Grishaverse.</p><p>Powiedzieć, że wiele się działo w tej książce to niedopowiedzenie. Napięcie wciąż rosło, a zakończenie zostało rozłożone na całą ostatnią ćwiartkę książki, zamiast ograniczać je do kilku ostatnich rozdziałów. Dzięki temu zakończenie było o wiele bardziej satysfakcjonujące i pomogło zawiązać większość wątków. Zakończenie mnie naprawdę usatysfakcjonowało.</p><p>Dla mnie to chyba pierwszy raz, kiedy druga książka z serii tak dobrze się sprawdziła, a nawet przewyższyła jakością część pierwszą. Jeśli więc czytaliście “Króla z bliznami”, warto po tę powieść sięgnąć. Liczę na kolejne tak dobre książki od Bardugo.</p>

<p>Bardzo mi się podoba ro co Leigh Bardugo stworzyła z Uniwersum Griszy Te dwie książki poświęcone Nikołajowi Lancovie są absolutnie świetne, a zakończenie “Rządów wilków” jest być może jedną z ulubionych scen napisanych w fantasy ever!</p><p>“Rządy wilków" jest dla mnie również doskonałą kontynuacją, gdyż jest jak dla mnie książka znacznie lepszą od ”Króla z bliznami". Fabuła rozwija się w miarę płynnie, nawet jeśli z początku dość powoli, bo dużo traktuje o taktyce (wojennej). Wraz z kolejnymi stronami tej książki rosło też napięcie i od połowy książki musiałam się zmuszać, żeby ją odłożyć i zająć się czymś innym. Dawno tak nie miałam przy żadnej książce, ale Bardugo pisze po prostu w zniewalający sposób.</p><p>Historia opowiadana jest na przemian z punktu widzenia Nikołaja, Zoi i Niny, a w późniejszym czasie dodane są jeszcze dwie kolejne ciekawe perspektywy narracyjne. Dodatkowo w tej książce spotykamy wielu starych znajomych i odwiedzamy wiele różnych miejsc. Nie chcę zdradzać zbyt wiele (zwłaszcza, że musiałabym bardzo poważnie zaspoilować wydarzenia z poprzedniej książki oraz całego Uniwersum. Powiem tylko, że fani tej serii mogą się zaskoczyć nieraz podczas lektury.</p><p>To, co bardzo mi się podoba w książkach Bardugo i co zachwyciło mnie także w tej powieści, to jej umiejętność rozwoju postaci. Nie tworzy ona ich w sposób taki, że nadaje im jakąś osobowość, a później w wyniku traumatycznych wydarzeń obraca ich charakter o 180 stopni. Bardugo sukcesywnie z książki na książkę, z rozdziału na rozdział konsekwentnie zmienia postaci na naszych oczach. To sprawia, że są one niesamowicie złożone i realistyczne.</p><p>Rzadko, kiedy książki fantasy, aż tak mi się podobają. Zazwyczaj nie mają one ze sobą nic więcej do przekazania, niż zaproszenie do magicznego świata. Z książkami o Griszy jest jednak inaczej. Wydaje się, że Bardugo również męczy trend spłycania historii w popularnej literaturze, dlatego na swoich warunkach zaprasza do świata, który jest całkowicie inny i odrębny. Świetnie się to czyta, bo Bardugo łączy w swoim pisarstwie bardzo wiele różnych gatunków i inspiracji, z czego w przypadku tej książki na pierwszy plan zdecydowanie wybija się inspiracja Tolkienem, a także literaturą wojenną.</p><p>Pozachwycałam się tą książką, ale myślę, że jest ona naprawdę dobra i z chęcią kiedyś do niej wrócę. Daję więc 5 gwiazdek i serdecznie polecam :).</p>