Roman by Polański

Życie jest nieskończoną zagadką, a Roman Polański w swojej książce w wyjątkowy sposób dzieli się osobistymi przemyśleniami na ten temat. Janusz Wróblewski z "Polityki" określił ją jako fascynującą podróż w głąb duszy, pełną szczerości i autentyczności. Sam Polański przypomina czytelnikom, że dzieło to powstało ponad trzy dekady temu — czasy, w których żyliśmy, były nieporównywalne z dniem dzisiejszym. Jak sam autor wspomina, kiedy dorastał w komunistycznej Polsce, świat wyobraźni stał się dla niego schronieniem przed ograniczeniami rzeczywistości. Uświadamiał sobie swoją odmienność i żył w świecie własnych marzeń i sztuki, co niejednokrotnie okazywało się zbawienne w trudnych momentach życia.

Od dzieciństwa chłopiec obserwujący wyścigi kolarskie w Krakowie czy spektakle w teatrach, zawsze widział siebie w centrum tych wydarzeń, jako zwycięzcę lub reżysera. Podczas gdy większość dzieci z czasem porzuca te fantazje, Polański nigdy nie zrezygnował ze swojego przekonania, że sny się spełnią. To głębokie, nieracjonalne przekonanie, że los wyznaczył mu wyjątkową drogę, pomogło mu pokonywać przeszkody i przekształcać marzenia w rzeczywistość. Otoczenie często traktowało jego ambicje z przymrużeniem oka, ale to właśnie one napędzały go do działania.

Polański pisze, że zdecydował się uchwycić swoje wspomnienia, gdy były jeszcze świeże, by uwiecznić swoje życie pełne wzlotów i upadków. Ta emocjonalna podróż, z jej ostro zakręcającymi torami prowadzącymi do spektakularnych sukcesów i głębokich rozpaczy, ostatecznie doprowadziła go do poczucia spokoju, które odważa się nazwać szczęściem. Ostatecznie, ta nieprzewidywalna podróż doprowadziła do poczucia szczęścia i rodzinnej bliskości, którą ceni ponad wszystko inne. Polański przyznaje, że nie zamieniłby niczego, co ma obecnie, nawet jeśli oznaczałoby to zmianę wydarzeń z przeszłości. To, co posiada i kim jest dziś, jest dla niego nieocenione.