Psi Patrol Przyjaciele z Zatoki Przygód

Jestem szczęśliwą mamą zdrowego przedszkolaka. Wyobrażałam sobie, że moje dziecko z czasem będzie miało zmienne nastroje w zakresie swoich ulubionych bohaterów. W przeszłości zdarzało nam się sięgać po kilka bajek, a synek sam wybierał różne propozycje w zależności od nastroju. Z czasem jednak to się zmieniło i trudno się temu dziwić: współczesne maluchy oszalały na punkcie Psiego Patrolu. Wesoła szóstka psich ratowników robi furorę podobno od 2013 roku, mi dane było się o tym przekonać przed dwoma laty. Wówczas to Psi Patrol zawitał do naszego domu, a jak raz się pojawił, to od tamtej pory ma swoje stałe miejsce wśród naszych codziennych rytuałów. Uzgodniliśmy z synkiem, że może obejrzeć dwa odcinki serialu i przeczytać bajkę. Czyli łączymy przyjemne z pożytecznym.  
 
Podobno każdy dzieciak ma swoją ulubioną postać i nie inaczej jest w przypadku mojego synka. Igor szczególnie upodobał sobie postać Chase. Buldog Chase zwraca uwagę już swoją aparycją, wiele można bowiem o nim powiedzieć, ale nie że jest na diecie. Lubi sobie zjeść i wcale się z tym nie kryje, co i ja postanowiłam wykorzystać, aby w niektóre dni zachęcić dziecko do zjedzenia obiadu. Czasem ten apetyt dopisuje, innym razem nie, ale łatwo w tym pogubić. Zachęta, aby Igor zjadł, dzięki temu Chase będzie miał siłę ratować kolejnych potrzebujących ludzi w okolicy. Przez jakiś czas to działało, później synek zorientował się w podstępie, ale w mojej opinii można Psi Patrol wykorzystać w rozwiązywaniu codziennych problemów. Cała pieskowa ekipa lubi się z kotkami, co mogłoby się wydawać wcale nie takie oczywiste, biorąc pod uwagę inne bajki. W książkach i serialach nie znalazłam jednak nic niepokojącego. Nic, po czym złapałabym się za głowę i chciała wygonić Psi Patrol z naszego domu. Przeciwnie, książki dają możliwość odłożyć na chwile telefon z serialem, zwłaszcza że wykonane są zazwyczaj z niezwykłą starannością. Podobnie jest z książką „Psi Patrol. Przyjaciele z zatoki przygód”. Błyszczący tytuł książki zwraca uwagę i przyciąga wzrok ciekawskich maluchów. Sama książka ma postać kartonową, przez co nie ulega uszkodzeniom, nawet w razie upadku ze stołu. Wiem, bo przetestowaliśmy wielokrotnie, synek jest niezwykle energiczny, z naszego stołu w kuchni ciągle coś spada. Jeśli chodzi o ilustracje, to imponują one szatą graficzną. Każdy z piesków przedstawiony został nieco inaczej, każdy dysponuje również charakterystycznym dla siebie wyposażeniem. Skye  pojawia się w helikopterze, a jego wygląd w książce spodobał się szczególnie mojemu synowi. Na pytanie, co chce dostać na Mikołaja, odparł, że właśnie helikopter. Najlepiej taki prawdziwy, żeby mógł sam latać do przedszkola. Na początku z mężem śmialiśmy się z takiej odpowiedzi, ale małżonek przytomnie zauważył, że podobne rzeczy dzieją się już w Japonii. Tyle że dziecko nie wsiada do helikoptera, a do superszybkiego pociągu. Wysiada w domu i w szkole. Dobrze, że mieszkamy na Śląsku i tu pod ziemią ciągle jest węgiel, bo przynajmniej ryzyko, że nam zrobią superszybkie pociągi, jest niewielkie. I dalej będę mogła odwozić synka do przedszkola, co bardzo sobie cenie. 
 
Czy jest jakaś wartość dodatnia w czasie spędzanym w towarzystwie Psiego Patrolu? Szukać jej warto w przesłaniu, jakie niesie ze sobą bajka. Dziecko z obcowania z gromadką psich ratowników, może nie dowie się zbyt wiele o świecie, ale nauczy się, co to znaczy tolerancja, otwartość na innych i życzliwość, bez względu na to, jak wredną osobę w życiu poznamy. Tak moi mili, w psim Patrolu jest pewien jegomość, którego nie sposób inaczej określić jako czarnego charakteru. Mimo to, dzielne pieski kompletnie nic sobie nie robią z postawy pana Burmistrza i chętnie odpowiadają na wezwanie Reydera. Jeśli wasze maluchy również znają charakterystyczny komunikat oznaczający kolejną akcję, warto podsunąć im książkę „Psi Patrol. Przyjaciele z zatoki przygód”. Pojawia się w niej kilka ciekawostek, przede wszystkim jednak samo wykonanie będzie dla waszych maluchów sporym zaskoczeniem.  
 

Ekipa Psiego Patrolu często towarzyszy mi popołudniami, kiedy wracam do domu z córką i zajmuje się obiadem. Moja młoda dama uwielbia w tym czasie oglądać kolejne odcinki ulubionego serialu, a ja łapie się na tym, że znam słowa piosenki na pamięć. Nie jest to zresztą szczególnie trudne, trzeba przyznać, że wpada do głowy i nie chce z niej wyjść. Czasami nawet śpiewamy w samochodzie w czasie podróży do domu. Taki już fenomen tej bajki, że wciąga wszystkie dzieci. Dlaczego? Postacie psich ratowników to niezwykle pocieszna ekipa, gwarantuje zabawę i niesamowite przygody, a przy tym pogłębia miłość do piesków. Nie mam nic przeciwko, aby córka spędzała swoje wolne chwile na przyjazni z Marshalem, Rubble, Chasem, Rockym, Zumą i Skye. Zwłaszcza że pozwoliło mi to zainteresować córkę literaturą dla najmłodszych. Wcześniej bywało z tym różnie, mąż trochę przyzwyczaił córkę do telefonu. Okazało się jednak, że miłość do piesków obudziła ciekawość.  
 
Książka „Psi Patrol. Przyjaciele z zatoki przygód” ma postać kartonową, sam tytuł publikacji piękne się mieni w oczach, co ciszy szczególnie moje dziecko. Iwonka ma poczucie, że odkrywa niezwykle tajemnice ukryte w książce, a jej wydanie rzeczywiście prezentuje się wyjątkowo. Książka ma jak gdyby schodki zrobione z postaci każdego pieska, dlatego w dowolnym momencie możemy sięgnąć po ulubionego bohatera. Każdy z nich opisany jest na swój indywidualny sposób. Chase na przykład przedstawiany jest jako ten, który swoja siatka łapie kotki spadające z dachu wprost na ulice. A to nie wszystko. Bohater lubi również zatrzymywać ruch na ulicy, kiedy w pobliżu zgromadzi się tłum kaczuszek i wszystkie je przeprowadza przez jezdnię. Bardzo rezolutna postawa, prawda?  
 
Zarówno książkowa, jak i serialowa postać Psiego Patrolu cechuje się znakomitym poczuciem humoru. Co ciekawe, niektóre żarty łapią tylko nasze maluchy. Moja córka przy okazji każdego odcinka śmieje się na głos, a kiedy pytam, co ja tak rozbawiło, tłumaczy jakieś zwariowane rzeczy, znane chyba tylko wiernym fanom Psiego Patrolu. A takich na osiedlu mamy wielu – nie ma chyba dziecka, które nie znałoby pociesznej ekipy psich ratowników. Na początku miałam obawy, czy aby Iwonka za mocno nie wkręci się w bajkę, ale gdy znalazłam literacką postać przygód ulubionych bohaterów, stworzyło to możliwość stawiania pierwszych kroków na drodze do nauki czytania. Mamy w domu również dwie kolorowanki z Psim Patrolem, znakomita rozrywka zwłaszcza w jesienne dni, kiedy wyjście na spacer nie było żadną przyjemnością w deszczową pogodę.  
 
Polecam książkę „Psi Patrol. Przyjaciele z zatoki przygód” za atrakcyjne wydanie oraz zabawną treść, która w oczach mojej córki świetnie uzupełnia serialową bajkę ?.