Przyjęcie Chrystusa w uchodźcach i przymusowo...

W Encyklice "Deus caritas est" papież Benedykt XVI podkreśla, że Kościół ma być Bożą rodziną na świecie, w której nikt nie cierpi z powodu niedostatku podstawowych potrzeb. Miłość wyrażona jako caritas-agape, jednak wykracza poza same ramy Kościoła. Przypowieść o dobrym Samarytaninie pokazuje, że miłość powinna być uniwersalna i skierowana do każdego napotkanego człowieka, niezależnie od jego przynależności.

Kierując się nauką Chrystusa, który mówił: "Byłem głodny, a daliście mi jeść; byłem spragniony, a daliście mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście mnie; byłem nagi, a przyodzialiście mnie; byłem chory, a odwiedziliście mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do mnie", Kościół niesie pomoc każdemu w potrzebie, przekraczając wszelkie bariery i różnice. W ten sposób szanuje nieodłączną godność każdego człowieka, stworzonego na obraz Boga.

Zaangażowanie Kościoła wobec migrantów i uchodźców można porównać do współczucia i miłości Chrystusa, Dobrego Samarytanina. Wypełniając Boże przykazanie, Kościół troszczy się o duchowe i duszpasterskie potrzeby osób przesiedlonych, promując przy tym godność ludzką oraz głosząc przesłanie miłości i pokoju, szczególnie w sytuacjach przymusowej migracji.