Przepraszam za brzydkie pismo

W periodzie od 1933 do 1995 roku możliwe było, że nawet dziewięćdziesiąt tysięcy kobiet uczestniczyło w konkursach pamiętnikarskich dla mieszkańców wsi. To liczba porównywalna z populacją Nowego Sącza lub połowę Olsztyna. Julianna spisywała swoje wspomnienia w latach trzydziestych, robiąc to nocami, w tajemnicy przed mężem. W latach sześćdziesiątych, Danka pisała rankiem, gdy czekała, aż rozgrzeje się piec. Z kolei Teresa w 1983 roku tworzyła w autobusie PKS, który wiózł ją do pracy w masarni. Janka, jako nastolatka, marzyła o studiach polonistycznych, lecz konieczność pomocy w gospodarstwie sprawiła, że zamiast tego stała się pamiętnikarką.

Dla wielu z nich pisanie pamiętników było formą uznania znaczenia ich życia. Po raz pierwszy miały szansę przyjrzeć się swoim przeżyciom z perspektywy wykraczającej poza sferę prywatną. Dzieląc się doświadczeniami, takimi jak przemoc, bieda czy wstyd, przeciwstawiały się obowiązującym normom społecznym i kulturalnym swoich czasów.

Antonina Tosiek korzystała z setek oryginalnych rękopisów oraz maszynopisów nadesłanych na konkursy, a także ze statystyk i opracowań naukowych. Łącząc analizę i empatię, przedstawiła obraz zmian na polskiej wsi w XX wieku, tworząc realistyczną i poruszającą wizję. Nie ma jednego wzorca życiorysu wiejskiej kobiety – popularne obrazy polskiej wsi są bardziej wynikiem naszych zbiorowych wyobrażeń pełnych uprzedzeń, niż odwzorowaniem rzeczywistości. Ta książka przypomina o bogactwie i różnorodności doświadczeń kobiet ze wsi.