Powstanie żydowskie 66-74 n.e.

W 66 roku n.e., w Cezarei doszło do lokalnych zamieszek wywołanych przez Greków, którzy składali ofiary z ptaków przed synagogą. Napięta sytuacja przerodziła się w powstanie Żydów przeciw rzymskim najeźdźcom. Uszczknąwszy sprzyjającą okazję, powstańcy przejęli kontrolę nad Jerozolimą i odparli rzymskiego legata Syrii, Cestiusza Gallusa, którego klęska w bitwie pod przełęczą Beth Horon była znaczącym zwycięstwem. W odpowiedzi Nero wysłał generała Wespazjana z dodatkowymi wojskami, który stłumił rebelię w Galilei, a następnie zaangażował się w walki o władzę w Imperium, przejmując ostatecznie kontrolę. Pozostawił na miejscu swojego syna Tytusa, aby kontynuował wojnę, której szczytowym momentem była oblężenie Jerozolimy w 70 roku n.e. Bezlitosne legiony Rzymu przełamywały obronę na każdym kroku, pozostawiając po sobie zniszczenie i śmierć. Kluczowym punktem tego starcia był desperacki opór ostatnich obrońców Świątyni i jej kompletne zniszczenie, które oznaczało koniec materialnej obecności judaizmu. Ostatni bojownicy utrzymywali się w fortecy Masada aż do 74 roku n.e., kiedy to po przerwaniu rzymskich murów zdecydowali się na zbiorowe samobójstwo, tym samym kończąc powstanie.