Powołanie człowieka

Johann Gottlieb Fichte (1762-1814) to niemiecki myśliciel, który jest uznawany za pioniera wśród filozofów idealizmu niemieckiego, a jego myśl poprzedza dokonania takich postaci jak Schelling i Hegel. Choć z początku inspirowany przez Kanta, z którym miał okazję współpracować, Fichte wykazywał entuzjazm dla ideałów Rewolucji Francuskiej. Jego zainteresowanie kwestiami społecznymi wynikało z osobistych doświadczeń – był synem tkacza, a dzięki wyjątkowym zdolnościom, które odkrył u niego lokalny pastor, został rekomendowany arystokracie von Millitzowi, co znacząco wpłynęło na jego drogę zawodową.

Fichte znalazł sposób na rozwiązanie zagadnienia wolności, które analizował zarówno z perspektywy negatywnej, jak i pozytywnej. Z jednej strony koncentrował się na wyzwalaniu jednostki spod wpływów zewnętrznych, z drugiej zaś starał się ukazać możliwości działania w sposób wolny, co oznaczało bycie odpowiedzialnym i suwerennym. Fichte zdawał sobie sprawę z trudności świata materialnego, jednak siłę przemian upatrywał w doskonaleniu moralnym. Jego dzieło "Powołanie człowieka" dzieli się na trzy części: Wątpienie, Wiedza i Wiara. W części o Wierze Fichte opisuje naturę jako proces, w którym śmierć i narodziny są etapami rozwoju życia. Przyroda nie zna zasady uśmiercającej, ponieważ wszystko w niej toczy się w ramach cyklu życia, gdzie umieranie tylko otwiera drogę do nowego, pełniejszego istnienia.