Polityka wynagradzania osób zarządzających w bankach

W ciągu ostatnich lat zidentyfikowano nieefektywną politykę wynagradzania wyższej kadry kierowniczej w sektorze usług finansowych jako jedną z głównych przyczyn ostatniego kryzysu finansowego. Systemy wynagrodzeń wiodących instytucji finansowych zostały skonstruowane w taki sposób, że promowały podejmowanie ryzykownych decyzji z orientacją na krótkoterminowe zyski. Te krótkookresowe wyniki zapewniały kadrze zarządzającej sowite premie, jednakże zaniedbywano przy tym długookresowe cele, co mogło prowadzić do obniżenia wartości firmy w perspektywie długoterminowej. Działania te przyczyniły się do spadku zaufania inwestorów i destabilizacji rynków finansowych zarówno w dojrzałych, jak i rozwijających się gospodarkach.

Po kryzysie finansowym, który dotknął Unię Europejską, zaczęto kłaść większy nacisk na politykę wynagradzania liderów sektora bankowego. W odpowiedzi na to, Komisja Europejska oraz Parlament Europejski opracowały wytyczne i dyrektywy w obszarze nadzoru korporacyjnego, które miały na celu uregulowanie tych kwestii. W Polsce zmiany prawne odnoszące się do wynagrodzeń kadry kierowniczej banków zaczęto wdrażać dopiero od 2012 roku. Niemniej jednak, standardy obowiązujące w Polsce są wciąż mniej rygorystyczne w porównaniu do większości krajów Unii Europejskiej. Taki stan rzeczy zainspirował do podjęcia oceny jakości polityki wynagrodzenia kadry zarządzającej w bankach notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie.