Policja pocket

Z jednej strony mamy tu naprawdę mocną fabułę, a z drugiej kilka wątków, które wydają się zbędne albo niedokończone. Czytałem już poprzednie tomy z Harrym Hole i mam wrażenie, że autor zawsze balansuje na granicy świetnie skrojonego kryminału i telenoweli, w której bohater ciągle wraca do swoich osobistych demonów. W „Policji” to uciekło trochę bardziej w stronę tego pierwszego i muszę przyznać, że książka wciągnęła mnie znacznie mocniej niż „Upiory” czy „Pancerne serce”. Fabuła kręci się wokół morderstw na miejscach dawnych zbrodni, co daje historii fajny, kryminalny pazur i poczucie, że nic nie jest oczywiste.

W tym tomie zauważyłem, że Nesbo lepiej bawi się konstrukcją postaci drugoplanowych. Postać Arnolda naprawdę była dobrze napisana, trzymała się logiki i miała wyczuwalną głębię. Za to np. Silie to dla mnie totalny niewypał. Nie wiem po co się pojawiła, niby miała coś namieszać, a skończyło się tak, że praktycznie nic nie zmieniła w całej historii i nagle kompletnie zniknęła. To trochę irytujące, bo Jo Nesbo potrafi wprowadzać pełnokrwiste, nieoczywiste postaci, a tu jakby zapełniał lukę. Trochę też nie rozumiem, czemu wątek został urwany bez żadnego wyjaśnienia.

Z kolei śmierć Beth była dla mnie kompletną niespodzianką. U Nesbo śmierć bohaterów nigdy nie jest czymś przypadkowym, ale tym razem miałem wrażenie, że to było rzeczywiście mocne uderzenie, które podniosło stawkę w fabule. Takie momenty Nesbo pisze najlepiej i to właśnie odróżnia go od wielu innych autorów skandynawskich kryminałów. On nie boi się pozbywać postaci, które miały znaczenie, a przez to buduje atmosferę nieprzewidywalności.

Co do głównego bohatera, tu znów mamy Harry’ego, który niby ma być na uboczu sprawy, lecz bardzo szybko staje się jej kluczowym graczem. To trochę powtarzalny zabieg. Najpierw Hole wchodzi jako ktoś bez dostępu do broni, bez oficjalnych kompetencji, a nagle okazuje się, że to on ciągnie wszystko do przodu swoim stylem pracy. Trochę to naciągane, bo zasady zasadami, a przy Harrym zawsze się one naginają. Tyle że Nesbo nadrabia to tym, jak świetnie opisuje proces jego myślenia i dedukcji.

Cieszę się też, że tym razem nie tonęliśmy w jego życiowych dramatach z Rakel i Olegiem. Ten wątek trochę mnie już męczył w wcześniejszych tomach, bo co rusz dostawaliśmy rozdziały pełne bólu i cierpienia Harry’ego za przeszłością. Tutaj oczywiście coś tam wraca, ale to jest raczej tło, nie główne mięso historii. Wątek jego demonów alkoholowych również został stonowany i to według mnie dobrze zrobiło całej powieści, bo w końcu kryminał skupił się mocniej na śledztwie i samej zagadce.

Jeśli mam porównać „Policję” z wcześniejszymi książkami, powiedziałbym, że jest to jeden z tych bardziej dopracowanych tomów serii. „Upiory” były dla mnie męczące ze względu na tempo i zbyt dużo pobocznych dramatów, „Czerwone gardło” przegadane, a tutaj Nesbo odzyskał balans między sensacyjną akcją a kryminalną zagadką. Tempo książki jest równe, zaskoczeń jest sporo i finał naprawdę daje satysfakcję, a jednocześnie zostawia pewien niedosyt, który sprawia, że chce się sięgnąć po kolejny tom.

To mocny punkt w serii o Harrym Hole. Czytało się to zdecydowanie lżej i szybciej niż kilka wcześniejszych tomów. Ja po skończeniu miałem poczucie satysfakcji, a jednocześnie ciekawość, jak Nesbo pociągnie serię dalej. Widać, że potrafi wciąż zaskoczyć i nie pozwala Harry’emu ugrzęznąć całkiem w swoich demonach.