Po roku 1945. Latencja jako źródło współczesności

Hans Ulrich Gumbrecht w swojej nowatorskiej książce splata wątki autobiograficzne z historią Niemiec, oferując czytelnikom głęboką refleksję na temat dzieł Samuela Becketta i Paula Celana, a także szczegółowe analizy myśli Heideggera i Sartre’a. Przeplata to z zaskakującymi spostrzeżeniami dotyczącymi zjawisk kulturowych, od twórczości Edith Piaf po raporty Kinseya. Powstałe w ten sposób dzieło stanowi fascynujący eksperyment badawczy, który integruje różnorodne dyscypliny naukowe i różne sposoby analizowania rzeczywistości. Autor podejmuje próbę znalezienia odpowiedzi na współczesne dylematy cywilizacyjne Zachodu, takie jak kryzysy instytucji społeczno-politycznych, upadek myślenia z perspektywy historycznej oraz zbiorowe lęki egzystencjalne. Osadza te poszukiwania w intelektualnym klimacie powojennej Europy, który kształtował myślenie pokolenia '68, mającego wpływ na najważniejsze środowiska opiniotwórcze i elity polityczne Europy po upadku komunizmu.

Motyw latencji, czyli obecności czegoś, co jest wyczuwalne, ale nieuchwytne, przewija się w książce jako ukryta obecność przeszłości w klaustrofobicznej atmosferze powojennego okresu między epokami. Niemiecka kultura po zakończeniu II wojny światowej zdaje się, po początkowych gwałtownych reakcjach, skrywać pod powierzchnią spokoju intensywne odczucia. Pokolenie powojennych Niemców pragnęło w pełni zrozumieć swoją przeszłość, lecz ich wysiłki przez dekady pozostawały bezowocne. To nietypowe, znakomicie skonstruowane i bogate w niuanse dzieło ukazuje, jak nasze postrzeganie czasu uległo zmianie w ciągu ostatnich trzech dekad XX wieku. Harold Bloom z Uniwersytetu Yale opisuje je jako całkowicie oryginalną medytację.