Płaczę z tymi, którzy nie płaczą

W Kielcach polski antysemityzm objawił się w najbardziej brutalny sposób, czego dowodem jest pogrom, który nastąpił po czasach Holokaustu. To miasto stało się symbolem zatrutych relacji polsko-żydowskich, położeniem kamienia na drodze do wspólnej, pokojowej przyszłości. Pomimo tej mrocznej historii, zdarzyło się coś niezwykłego – mieliśmy okazję spędzić szabas z polskimi katolikami, którzy z pasją i oddaniem starają się, aby pamięć o tragicznych wydarzeniach nie zginęła, lecz inspiruje do potępienia nienawiści i leczenia ran. Główną postacią tego procesu uzdrowienia jest Bogdan Białek, człowiek o skromnej posturze, ale ogromnej determinacji, który przekształcił Kielce w miejsce pamięci i skruchy. Moment, w którym jego marzenia stały się rzeczywistością, gdy ponownie w opustoszałej synagodze zabrzmiała żydowska modlitwa, zgromadził Żydów i chrześcijan w jednej wspólnocie, poruszając nawet najtwardsze serca.

Bogdan Białek niesie na swoich barkach ciężar zrozumienia i naprawy krzywd wyrządzonych Żydom, pracując na rzecz pojednania i zachowania kluczowej pamięci o tych tragicznych wydarzeniach. Pomimo wyparcia i zaprzeczania, które zadziałały na poziomie narodowym, Białek i osoby podobne do niego walczą z zapomnieniem, ukazując, jak łatwo można wypaczyć historię, jeżeli nie jest przekazywana z należytą uwagą. Modlitwy za zmarłych to gest, który ma większe znaczenie dla żyjących, przypomina, jak ważne jest, aby nie ignorować trudnych wspomnień i by nie pozwolić na selektywną amnezję.

Pamięć nie powinna być jedynie sentymentalnym powrotem do przeszłości; musi ona służyć zapobieganiu powtórce z przeszłości. Wciąż obecne akty antysemityzmu, takie jak niszczenie żydowskich cmentarzy czy antysemickie graffiti, pokazują, że uprzedzenia nadal istnieją. Dlatego pamięć ma oczyszczać również samą religię, która bywała uzasadnieniem dla działań pełnych nienawiści. Lawrence Freeman OSB w swoistym rozrachunku z historią podkreśla, że nie wystarczy pamiętać, trzeba działać na rzecz lepszej przyszłości.

Z ogromnym zamiarem zrozumienia tego, co wydarzyło się w Kielcach, Bogdan Białek czuje się wewnętrznie zobowiązany napisać książkę, która poruszy te tematy, podzieli się cierpieniem, ale i dobrem, którego doświadczył. Chociaż dotychczas nie stworzył takiej publikacji, jego niegasnąca nadzieja i rozmowy z osobami zainteresowanymi tym tematem pozostają dla niego cennym źródłem inspiracji i wsparcia. Dzięki takim działaniom możliwe jest, że ktoś, gdziekolwiek by nie był, poczuje, iż przyszłość świata jest w jego rękach, a stworzenie lepszego jutra to nie tylko wizja, ale także rzeczywistość do osiągnięcia.