Pentagram. Harry Hole. Tom 5

Czytając Pentagram miałam momenty, że musiałam odłożyć książkę, bo opisy zbrodni były po prostu ohydne. A ja należę do tych, którzy już sporo w kryminałach widzieli. Nesbo tym razem naprawdę podkręcił poziom obrzydliwości, a jednocześnie nie zrobił tego na siłę. Każdy szczegół miał sens i finalnie prowadził do rozwiązania.

Historia zaczyna się dość klasycznie: Oslo, trup, potem kolejny, i szybko okazuje się, że mamy do czynienia z psycholem, który zostawia po sobie symbol pentagramu. Brzmi jak oklepany motyw, ale Nesbo potrafi z banału zrobić coś mocnego. Od razu czuć, że nie będzie to prosta sprawa, bo ofiary łączy coś więcej niż się na początku wydaje.

Harry Hole, nasz ulubiony antybohater, akurat zostaje wyrzucony z roboty i ma ambitny plan, żeby pogrążyć się w ciągu. Jak wiadomo, plany Harry’ego nigdy nie idą zgodnie z planem. Kadrowe braki w policji robią swoje i Harry wraca do śledztwa. I tu zaczyna się zabawa, bo musi współpracować ze swoim ulubionym „kumplem”, Tomem Waalerem. To jest gość, którego od pierwszych tomów chciałam udusić. Relacja Harry-Waaler to dla mnie chyba najlepszy element serii, bo między nimi aż iskrzy od nienawiści i niedopowiedzeń. I w „Pentagramie” dostajemy wreszcie kawałek rozwiązania tej toksycznej relacji.

Muszę przyznać, że dałam się wkręcić w intrygę i kompletnie nie domyśliłam się, kto stoi za zbrodniami. Końcówka rozwaliła mnie totalnie, bo Nesbo tak to obrócił, że siedziałam z otwartą buzią. I to jest właśnie jego siła. On nie tyle pisze kryminał, co układa wielką układankę i wciąga cię do zabawy, żebyś sam próbował odgadnąć, a potem i tak cię robi w konia.

Z rzeczy, które wyróżniają „Pentagram” na tle innych tomów: tutaj naprawdę mocno czuć obrzydliwość morderstw. To nie są tylko suche fakty, to są sceny, które zostają w głowie. Nesbo lubi brutalność, ale zwykle trzyma to w granicach. Tutaj mam wrażenie, że trochę je przesunął. I choć normalnie jestem odporna, to niektóre detale były dla mnie za mocne. Ale wiecie co? To plus. Bo skoro mnie poruszyło, to znaczy, że autor zrobił robotę.

Ciekawe jest też to, że „Pentagram” był chyba momentem przełomowym w serii. Wcześniej Nesbo pisał dobre kryminały, ale tutaj czuć, że nabrał pełnej kontroli nad tym światem. Historia jest sklejona bez żadnych dziur, bohaterowie są dopracowani i każdy detal pasuje do całości. Dla mnie to był krok w stronę tego Nesbo, którego kojarzymy później przy „Pragnieniu” czy „Krwawym księżycu”.

Co do autora, Jo Nesbo to w ogóle ciekawy typ. Zanim zaczął pisać, był piłkarzem, potem muzykiem rockowym, ekonomistą. I widać w jego książkach, że to człowiek, który łapie życie z różnych stron. Potrafi łączyć brutalne sceny z filozoficznymi rozkminami, a jednocześnie nie gubi tego, co najważniejsze - napięcia. Dla mnie to właśnie odróżnia go od wielu innych skandynawskich autorów. Larssona się czytało świetnie, Adler-Olsen też trzyma poziom, ale Nesbo ma coś, co sprawia, że jego bohaterowie są bardziej ludzcy.

Mocny, brutalny i świetnie napisany thriller. Zdecydowanie nie dla osób o słabych nerwach, ale jeśli ktoś szuka kryminału, który nie tylko wciąga, ale i zostawia po sobie ślad, to jest to idealna propozycja. Nie jest to mój absolutny numer jeden w serii, ale jeden z tych tomów, które pokazują, dlaczego Nesbo od lat siedzi na szczycie list bestsellerów.