Pejzaż dobrej kobiety

Autorka w swojej autobiografii ukazuje obraz dorastania w robotniczej dzielnicy Londynu lat pięćdziesiątych, koncentrując się na kwestiach związanych z klasą społeczną, płcią i dojrzewaniem. Po stracie matki podejmuje próbę refleksji nad swoim dzieciństwem, co prowadzi ją do analizy tych przeżyć w kontekście historii, polityki, psychoanalizy oraz feminizmu. Rozważa, jakie miejsce mogą one zajmować w dominujących dyskursach oraz jak te osobiste doświadczenia z czasów robotniczych różnią się od powszechnie przyjętych narracji, zwykle tworzonych przez mężczyzn.

Autorka zadaje pytania o znaczenie emocji i związków oraz rolę, jaką te czynniki odgrywają w naszej narracji o przeszłości. Zastanawia się nad sposobem, w jaki te przeżycia kształtują naszą tożsamość i wpływają na postrzeganą sprawczość w kreowanej przez nas historii. Zaskakuje ją, jak różnorodne mogą być osobiste historie w porównaniu do tych opowiadanych przez innych, często męskich, twórców, a jej celem jest ukazanie tych różnic.

Podobnie jak Annie Ernaux, Steedman dąży do stworzenia nowego języka opowieści, który nie klasyfikuje jej jednoznacznie w kontekście nowego statusu społecznego, lecz eksploruje przestrzenie pomiędzy różnorodnymi doświadczeniami klasowymi.