Partita

Muzyka, ze swoimi licznymi paradoksami, pozostaje jedną z najbardziej emocjonalnych i bezpośrednich form sztuki, trudnych do jednoznacznego zdefiniowania i ujęcia teorii. Jej nieuchwytne piękno splata się z matematyką, geometrią i czasem, łącząc to, co niewymierne z tym, co mierzalne i zrozumiałe.

Sławomir Wernikowski w swoim zbiorze opowiadań "Partita" wielokrotnie powraca do motywów muzycznych, co wydaje się nieprzypadkowe. Autor zdaje się sugerować, że mimo iż świat pozostaje w dużej mierze niepoznawalny, jest przestrzenią, gdzie absurdalny los nieustannie ściera się z ludzką potrzebą porządku. Jest to także miejsce, które próbują zrozumieć zwykli ludzie z ich ograniczonej, "żabiej" perspektywy. Bohaterowie, naznaczeni tym okrutnym światem, zmieniają się często w sposób groteskowy, lecz wciąż bliski i rozpoznawalny dla nas, mieszkańców Ziemi. W ich zmaganiach odnajdujemy odbicie samych siebie, czasem bezwolnych obserwatorów teatru absurdu.

Opowiadania te niosą w sobie ducha Czechowa, wrażliwość na to, co w człowieku najgłębsze, ujawniając zarówno jego wielkość, jak i małość, lecz przede wszystkim baczne spojrzenie na dobro i zło, które porządkuje powszechny chaos.