Opowiedzieć (sobie) Polskę

Książka przedstawia zbiory esejów kilkunastu autorów, skupiające się na badaniu sposobu, w jaki polska literatura reagowała na przełomowe momenty historyczne w latach 1918, 1945 i 1989. Autorzy dokumentują, jak dzieła literackie nie tylko często wyprzedzały odkrycia historyków, socjologów i innych badaczy, ale także dostarczały wglądu w procesy trudno dostępne dla tradycyjnych metod analitycznych. Literatura w tym przypadku działa niczym czuła membrana, wychwytując subtelności, które są trudne do zauważenia z innych perspektyw.

Przy doborze autorów kierowano się zamiarem, by ich teksty możliwie najlepiej ukazywały różnorodność problemów rozpiętych między tymi znaczącymi datami. Szczególną uwagę przyciągają narracje, których nośnikiem są utwory literatury polskiej XX i XXI wieku, powstałe zarówno jako spontaniczna reakcja na wydarzenia historyczne, jak i z dystansem czasowym. Wśród nich znajdują się dzieła, które uznają pewne zdarzenia za przełomowe, jak i te kwestionujące ich znaczenie. Analizowane są różne literackie strategie, które przyczyniają się do dyskursu wokół historycznych momentów przełomu.