Opactwo świętego grzechu

Ta książka jest jak krzyżówka musicalu „Mama Mia” (tylko, że bez piosenek Abby) z opisami przyrody z „Nad Niemnem”. A miejscami, gdzie się coś nie kleiło, dodano fragmenty z legend morskich i katechizmu. Zapowiadało się ciekawie, a wyszło z tego romansidło z pseudo morałem.
Jessie Sullivan to 42-letnia kobieta, której zaczyna doskwierać jakiś niezidentyfikowany problem złączony ściśle z jej małżeństwem z 20-letnim stażem. Dodatkowo jej matka, skłócona z nią fanatyczka religijna, z premedytacją odcina sobie palec. Bohaterka wraca na rodzimą wyspę stawić czoła matce, przeszłości i jak się szybko okaże, również samej sobie. Rodzinna tajemnica i dramatyzm tej sprawy odchodzą jednak na drugi plan, kiedy z położonego w sąsiedztwie opactwa wychodzi mnich o dżinsowych oczach. Historia zamienia się w infantylny miejscami romans. I dodajmy do tego syreny. Są jeszcze syreny.
Fabuła jest schematyczna i nieskomplikowana. Główny wątek to ten o zakazanej miłości. Miłość pojawia się z nie wiadomo skąd i automatycznie staje się silna i nieodparta niczym kulturysta na zawodach. To niezwykłe połączenie bohaterów wydaje mi się mało wiarygodne.
Wyspiarski klimat jest silnie odczuwalny przez liczne i plastyczne opisy, poprzetykany sentymentalnymi wstawkami z dzieciństwa bohaterki i legendami o syrenach. A raczej jednej i tej samej, nierozbudowanej legendzie przywoływanej na okrągło, bardzo podobnymi do siebie opisami i praktycznie tymi samymi wspomnieniami, które nie wnoszą niczego nowego do fabuły poza olbrzymią retardacją akcji i rosnącemu zniecierpliwieniu czytelnika.
Główna bohaterka jest irytująca, infantylna i egocentryczna. Przez dotychczasowe życie „przestała wiedzieć kim jest”. Chociaż sprawia wrażenie, jakby nigdy tego nie wiedziała. Niby to jej matka ma poważny problem, ale Jessie cały czas stawia swoje nieszczęsne, nijakie „ja” na pierwszym miejscu.
Po drugiej stronie barykady mamy natomiast brata Thomasa z tragiczną historią z przeszłości. W tej postaci dużo większe jest stężenie amanta-leśniczego niż mnicha poświęcającego życie Bogu. Zarówno Jessie, jak i Thomas szybko godzą się z „napływającą namiętnością” i nie mają szczególnych oporów na myśl o porzuceniu żyć, które dotychczas wiedli.
Zabawnie jest w tej książce przedstawiona postać artystki. Tak jakby obrazy nie powstawały za pomocą techniki, inwencji i rąk, tylko jak wodne kolorowanki dla dzieci, pojawiały się magicznie przed twórcą i szokowały nawet jego.
Rozwiązanie wątku tajemnicy rodzinnej, mimo że niecałkowicie przewidywalne wydawało się napisane bez pomysłu, po najprostszej linii oporu.
Książka przewidywalna i nieodkrywcza. Bombarduje czytelnika sentymentalnymi wstawkami z dzieciństwa, które nie stwarzają sympatii, tylko potęgują rozdrażnienie.