Odejście Afrodyty

Ta książka nie jest powieścią o miłości w jej klasycznym, romantycznym wydaniu. To raczej opowieść o tym, co zostaje po niej - o pustce, o rozpadzie, o próbie zrozumienia, dlaczego coś, co kiedyś było piękne, nagle przestaje istnieć. Autor nie pisze historii zakochania, lecz historię rozczarowania. Jego bohater nie walczy o uczucie - on próbuje pojąć, dlaczego zostało mu ono odebrane. Katarzyna zwana Afrodytą, choć nosi imię bogini, nie jest idealizowana. Jest kobietą, która odchodzi nie z powodu kaprysu, lecz z potrzeby odzyskania siebie. Jej odejście nie jest dramatycznym gestem, lecz cichym wycofaniem się z relacji, która przestała ją karmić.
Tło PRL-u nie jest tu tylko dekoracją. Szarość codzienności, zmęczenie systemem, ograniczenia, które wdzierają się w życie prywatne - wszystko to wpływa na relacje międzyludzkie. Miłość w takim świecie nie ma przestrzeni na spontaniczność.
Autor z psychologiczną precyzją kreśli portret bohatera, który nie jest ani wzorem cnót, ani potworem – jest po prostu człowiekiem. Jego refleksje bywają głębokie, ale też egocentryczne.
Jednocześnie książka może budzić ambiwalentne odczucia. Brak równowagi między perspektywą męską a kobiecą, powtarzalność myśli i ograniczona dynamika narracyjna sprawiają, że nie każdy odnajdzie się w tej formie. To bardziej zapis emocjonalnego kryzysu niż opowieść o relacji dwojga ludzi.

„Nidy nie należy oddawać całego siebie- trzeba zawsze zostawić sobie coś nie podbitego.”

„Żaden czas nie jest bezpowrotnie utracony. Czas przeszły w nas tkwi, rozlewa nam się po żyłach, atakuje mózg. Z niego czerpię soki.”