Od epistemologii do ontologii

Wolność to jeden z kluczowych problemów współczesności, dogłębnie analizowany w kontekście filozofii Kanta. Kant uznał wolność za centralny element swojej filozofii, z uwagi na napięcie między teorią poznania a etyką. Heidegger rozważa filozofię Kanta przez pryzmat teorii poznania, której fundamentem jest ontologia. Wolność, wyrażona w koncepcjach spontaniczności, niezależności, suwerenności, samostanowienia oraz niepodległości, opiera się na pierwotnym doświadczeniu otwartości na bycie. To doświadczenie pozwala nam spostrzegać siebie, innych ludzi i świat wokół nas. Kant i Heidegger dążą do stworzenia nowej metafizyki. W tym kontekście Kant postrzega wolność jako przejaw spontaniczności w "Krytyce czystego rozumu" oraz jako niezależność od bodźców doświadczeniowych w "Krytyce praktycznego rozumu". "Krytyka władzy sądzenia" łączy te dwa ujęcia wolności, zapewniając spójność systemu metafizycznego. Heidegger rozwija swoje pojmowanie wolności od spontaniczności, przez samostanowienie, do koncepcji „pozwolenia na bycie”. Twierdząc, że człowiek nie posiada wolności, lecz „jest” wolnością, ukazuje esencję tego pojęcia. W prezentowanej pracy wolność przedstawiana jest przy użyciu dwóch kluczowych greckich terminów: eleutheria i apatheia. Autor, za pomocą metody fenomenologiczno-hermeneutycznej, analizuje wybrane fragmenty dzieł Kanta i Heideggera, pokazując w końcowej części, jak mocno myśl Kanta wpłynęła na Heideggera. Choć różne w swoim charakterze, oba systemy filozoficzne łączy wspólne przeżywanie doświadczenia wolności, które stopniowo stawało się centralnym pojęciem w późniejszej filozofii Heideggera.