Ocalające zatracenie.

Książka jest podzielona na trzy części, które skupiają się na różnych aspektach literackich twórczości wybranych autorów. Każda część zawiera rozdziały poświęcone poszczególnym pisarzom, a struktura ich rozmieszczenia zależy od znaczenia danego zagadnienia w kontekście całości dzieła. Pierwsza część koncentruje się na strategii i poetce fragmentu. W drugiej części badana jest przeszłość oraz powracanie do niej w pamięci, a także wyrażenie indywidualnego doświadczenia. Trzecia część zgłębia naturę podmiotu autorskiego oraz różne koncepcje podmiotowości.

Obecność podmiotu w tekście wyraża się poprzez tak zwany "głos samego tekstu". W prozie omawianych autorów — Haupta, Czycza i Vargi — głos ten należy do bytu, który istnieje w utworze wyłącznie jako głos. Pytanie o tożsamość głosu prowadzi do refleksji zarówno o konkretnej, historycznej jednostce, jak i o psychospołecznych, językowych oraz literackich normach i praktykach. Twórczość tych autorów interpretowana jest jako projekt „ocalającego zatracenia”, w którym zachowuje się ślady pewnej obecności poprzez jej zatracenie i rozproszenie w literackiej formie.