Obrus, który został zaproszony na obiad

Nereida nie przestaje mi się przyglądać. Doskonale znam to spojrzenie. Zawsze jest podobne, a ja nigdy nie potrafię odgadnąć, co naprawdę oznacza. Czy chcą być ze mną na stałe, czy może tylko zastanawiają się, jakby to było? Czy to miłość, czy tylko przymiarka do niej?

„Słuchaj, Nereido! Nie zadowalam się już byle czym! Przeszedłem przez wiele prób i cierpień. Wieczne obserwowanie życia innych, jak obrus podawany na ucztę – to nie dla mnie. Teraz wyrzeźbiłem los na własnych zasadach, pełen gór i dolin. Pokrzywiony doświadczeniami, z widocznymi śladami historii – w końcu odkryłem, kim naprawdę jestem.

Jestem obrusem, ale tym razem to ja jestem gościem na kolacji! Ha!”