Obietnica Historia którą napisało życie

Dworzec kolejowy staje się miejscem koszmaru. Przeraźliwy krzyk przeszywa powietrze, a upiorne postacie porywają moje rodzeństwo, wrzucając je do bydlęcych wagonów. W kałuży krwi na peronie leży noworodek, córka naszych sąsiadów. Chaos i pożoga wszędzie. Przeraźliwy głos w głośnikach ogłasza: "Stacja Sybir". Tłumami napierają ludzkie szkielety, a ja upadam na szyny, starając się uniknąć nadciągającego pociągu. Paraliżuje mnie strach, ciało nie chce współpracować. Piski maszyny wyrywają mnie z letargu. Echa ludzkiego wycia i hałasu pociągu wciąż brzmią w mojej głowie, widzę krew i twarze potworów. Wracam z piekła, które wciąż nawiedza moje sny. Pocieszam się myślą: To tylko sen, zły sen.

Ponownie zasypiam, powracając do wspomnień o głodzie, który tam przeżywałam. Budzę się przestraszona własnym krzykiem i już nie mam nadziei na sen tej nocy. Do świtu będę mieć zapalone światło, czytać i modlić się. Złoszczę się na siebie, że po sześćdziesięciu latach wciąż boję się ciemności. Dlaczego wciąż nie potrafię uwolnić się od przeszłości?

Tak rozpoczyna się opowieść o Heni, której pewnej mroźnej soboty 1940 roku brutalnie odebrano dom i młodzieńcze marzenia o szczęśliwym życiu. Zmuszano ją do przechodzenia przez kolejne stacje ludzkiego cierpienia, coraz dalej od rodzinnych stron i ukochanych osób. Co sprawiało, że nie straciła woli życia? Jak w miejscu, gdzie życie waży mniej od śmierci, można odkryć prawdziwą miłość? Czy obietnice złożone na tej nieludzkiej ziemi udało się spełnić? Dlaczego ta historia powraca dziś, wywołując tyle emocji?

Książka jest wydana pod patronatem Instytutu Pamięci Narodowej.