Nigdy, nigdy, nigdy

3/5
Widziałam wiele pozytywnych opinii na temat tej książki, która właściwie porusza dość nieoczywisty, ale i rzadko (przeze mnie) spotykany temat w literaturze – braku pragnienia posiadania dziecka. Zwykle nie interesuje mnie tematyka rodzicielstwa, ani niechęci do tworzenia owej familii. Pomyślałam jednak, że może być to przełomowy głos w całym tym dyskursie – akceptacji decyzji, negowania jej, własnych wyborów co do ciała i przyszłości.
Bohaterka była pewna swojego zdania mimo krytyki, namowy z wielu stron czy sprzeciwu w kwestii budowania związku przez potencjalnych partnerów, bycia przez nich odrzucaną, pozostawianą.
Uważam, że jej własne postanowienie, które było konsekwentnie respektowane przez nią samą mogło zobrazować jak ogromną potrzebą może być fakt tego, że nie chce mieć potomstwa. Z kolei inna mocno uświadamiająca rzecz to pragnienie stworzenia swojej małej wersji, gdzie miłość i tęsknota niekoniecznie są w stanie nad tym górować.
Mimo krótkiej formy mamy do czynienia z wieloma wątkami, które nie były widoczne na pierwszy rzut oka, a skryte gdzieś pod głównym pędem historii. Dotyczą one rozczarowań ze źle zrozumianych wcześniej słów, przymusu rodzicielstwa i niechcianych dzieci, a także relacji dwójki ludzi o innych poglądach.
Najbardziej zapadająca w pamięć część fabuły, która skłania do refleksji to kilka ostatnich stron, ten jeden rozdział, który bez całej reszty mimo wszystko nie miałby sensu.