Nieradość

Wszystko zdaje się tu być pomieszane, jakby chaotyczny sen osoby chorej czy pijanego umysłu, a jednak to pamięć i przeszłość spotykająca się z teraźniejszością. Jakby spoglądać przez okulary do bliży i dali jednocześnie. Śmierć i dzieciństwo wędrują wspólnie, krok w krok.

Spotykamy tu Bułata Okudżawę z jego skromną rosyjską gitarą, Siekierkowskiego Izajasza, pisarza w podróży, Grażynę, której ciało nie wystarcza, by nazwać ją Grażyną, pijanego listonosza, kulawego Bartka, kota i dziadka, a także pana Gerbera, który uczy historii i fotografuje nagie kobiety. Obecny jest Daniił Charms, który zmarł z głodu, Buła, który się powiesił, oraz samotnego starszego mężczyznę bez oszczędności. Wszystkie te postacie uczestniczą w wirującym danse macabre, tańcu śmierci, który stanowi korowód życia. Na Grochowie, w Brnie, na Saskiej Kępie, w miasteczku galicyjskim, gdzie języki bywają dłuższe od ulic, a szepty potężniejsze niż kościelne dzwony, w Pińsku, w Kijowie, po całej Europie Środkowo-Wschodniej.

Czas się splątał i nikt nie potrafi go uporządkować. Ale czy to w ogóle jest potrzebne?