Nie oświadczam się

To był spokojny, świąteczny wieczór w Połańcu, roku 1976. Po nabożeństwie pasterkowym mieszkańcy wsiedli do autobusu, zmierzając do pobliskiej wsi Zrębin. To, co wydarzyło się po drodze, pozostawiło nieodwracalny ślad. Z przerażeniem obserwowali, jak sąsiedzi dokonują brutalnego mordu na młodej, ciężarnej kobiecie, jej mężu oraz ich nastoletnim bracie. Wydarzenia te otaczała niemalże absurdalna zmowa milczenia, która o mały włos nie zakończyła się sukcesem. Łuka w swojej książce przeprowadza szczegółową analizę tego, jak mogło dojść do tego dramatu. Jego dzieło to nie tylko dogłębne studium, ale również perfekcyjnie napisany dokument reporterski zła, który wciąga czytelnika brawurowym językiem. Pełno w nim imion, nazwisk, drobiazgowych detali oraz wypowiedzi oddalonych od głównego wątku. Opowieść, mimo swej uniwersalności, silnie zakorzeniona jest w realiach szarego PRL-u, co czyni ją nie tylko opowieścią o zbrodni, ale także wiernym zapisem tamtych czasów. Małgorzata Szejnert opisuje takie teksty jako „reportaże totalne”, a Wojciech Tochman pomaga zrozumieć, dlaczego tak właśnie można o nim mówić.