Nicuś

Gdyby literackie duchy Louisa Ferdinanda Céline’a, Henry’ego Millera, Thomasa Bernharda i Witolda Gombrowicza zjednoczyły siły w napisaniu wspólnego dzieła, mogliby stworzyć tekst tak żywiołowy i bezkompromisowy jak „Nicuś”. Jednak Maks Wolski przedstawia własną, unikalną wizję, demaskując wszelkie złudzenia dotyczące naszej rzeczywistości – od polityki po psychologię jednostki – z siłą porównywalną do buldożera. To lektura, której nie można pominąć. (Tomasz Stawiszyński)

Polskość i męskość stają się osiami, wokół których koncentruje się postać Nicusia, głównego bohatera tej historii, przypominającego współczesnego Wertera, borykającego się z własną niemocą i historycznymi uwarunkowaniami. Narracja tej opowieści łączy przygodowe elementy z gorzką refleksją, tworząc mieszankę literatury drogi i melancholii połączonej z literackim rozważaniem na temat męskości i poszukiwania sensu. (Agata Araszkiewicz)

Powieść Wolskiego to niezwykła podróż – być może bawarska opowieść awanturnicza, może pełna zwrotów Bildungsroman, ale z pewnością oryginalna. Nico Polaczek, naznaczony trudną polskością, snuje się jak zatopiony w sobie wędrowiec po przestworzach swoich życiowych zawodów, które zdają się nieodłącznie związane z historycznym ciężarem jego ojczyzny. Ani jego partnerka o imieniu Radocha, która podkopuje jego delikatną męskość, ani jego szumne plany nie przyniosą mu ukojenia. Ambientem tej wędrówki są pytania o rodzinne traumy wojennego pokolenia, o duszącą rolę Kościoła, oraz o to, czy ten złożony konglomerat można w ogóle naprawić. Ostrze ironii towarzyszące historii często bywa niezwykle zabawne, lecz skrywa pod sobą głęboki smutek. (Andrzej Leder)

Czy jest to proza błyskotliwa? Zdecydowanie. Dowcipna? Bez wątpienia. A jednocześnie niepokojąco prawdziwa. „Nicuś” to po prostu doskonały kawał literatury. (Jarosław Kamiński, autor „Tylko Lola”)