Nawia. Szamanki, szeptuchy, demony

Doczekaliśmy się na polskim ryneczku stricte słowiańskiej antologii - jako wielka interesantka wiary i obyczajów naszych przodków, sięgnęłam po ów tytuł z niemałym zainteresowaniem. Miło spędziłam przy niej czas, chociaż żadne opowiadanie mnie nie zaskoczyło, bowiem jako dość obeznana czytelniczka, prędko rozpoznałam poszlaki i przewidziałam, wokół czego i jakich niezwykłych postaci, będzie prowadzona fabuła.
To co jest walorem, ale i defektem opowiadań to różni twórcy - często jedna historia będzie lepsza od drugiej, pewne opowiadania będą nas nużyć, od innych nie będziemy mogli się oderwać i będziemy żałować, że nie czytamy innego tworu danego pisarza/pisarki. Zawsze ryzykiem dla twórcy będzie zestawienie jego pracy z prozą innych literatów. Równocześnie, o wiele przystępniej jest zapoznać się z każdą historią, dlatego, że nie ma dłużyzn.
Gdybym miała wskazać swoich faworytów wśród ośmiu autorów będzie to: Marta Krajewska z jej miłością zbudowaną na fortelu, Anna Szumacher o wykopaliskach i buńczucznej postawie bytów z dawnych lat oraz Martyna Raduchowska z ciekawą teorią o rzeczywiście istniejącym Raduchowie nad Prosną.