Nauka. Technika. Społeczeństwo

Temat znany na Zachodzie jako "nauka, technika, społeczeństwo" (STS - Science, Technology, Society) nie zyskał jeszcze w Polsce należnej uwagi, zarówno w kręgach akademickich, jak i wśród osób decyzyjnych czy obywateli. Jednym z powodów może być interdyscyplinarny charakter tej dziedziny, który mimo ciągłego akcentowania wagi interdyscyplinarności w naszym kraju, nie spotyka się z powszechnym uznaniem. Wiedza z zakresu techniki i nauk ścisłych jest rzadkością wśród przedstawicieli nauk społecznych i humanistycznych, którzy często pozostawiają te kwestie inżynierom, nie dostrzegając, że problematyka STS dotyka także polityki, edukacji, transferu technologii czy inwestycji w badania i rozwój.

Dodatkowo, rozwój społeczeństwa obywatelskiego, które mogłoby rozsądnie i naukowo wyrażać obawy dotyczące ryzyka technologicznego, jest wciąż niewystarczający. Zamiast prowadzić "poinformowaną" debatę publiczną, opartą na niezależnych ekspertyzach i otwartych dyskusjach modelowanych na przykładzie duńskich konferencji konsensusu, w Polsce często dominują aspekty polityczno-moralne czy partyjne zamiast merytorycznej wymiany myśli.

Brak zaufania do nauki i techniki oraz trudności z ich rozwijaniem mają swoje konsekwencje w postaci niskiego zainteresowania społeczeństwa problematyką "nauka, technika, społeczeństwo". Pytanie, czy możliwe jest społeczne i polityczne przebudzenie, które ukierunkuje polski potencjał ludzki na ścieżki nowoczesnej modernizacji, pozostaje otwarte. W dzisiejszych czasach, kiedy cywilizacja staje wobec wyzwań szybkości, globalnej konkurencji oraz rozmaitych ryzyk i niespodzianek, temat STS nabiera coraz większego znaczenia.